Ο κόμης και η κοντέσα κείτονται στην πέτρα,
δίπλα δίπλα , με πρόσωπα θολά. Μόλις
που φαίνονται τα επίσημα διακριτικά τους,
η πανοπλία, οι σκληρές πτυχώσεις
κι εκείνο το μικρό παράδοξο ίχνος-
τα μικρά σκυλιά κάτω απ τα πόδια τους.
Δεν σου τραβά το μάτι αυτή
η προ μπαρόκ λιτότητα,
μέχρι που βλέπεις, με τρυφερή έκπληξη,
το γάντι που έχει βγάλει απ’ το αριστερό του χέρι˙
και να κρατά με αυτό την παλάμη της.
Δεν περίμεναν ότι θα βαστούσε τόσο ο ύπνος τους.
Αυτή η πίστη που μετατράπηκε σε τέχνη
ήταν μια λεπτομέρεια που θα πρόσεχαν οι φίλοι:
Η χάρη του γλύπτη, που μπήκε για
να υπογραμμίσει τα λατινικά ονόματα
στη βάση του έργου που του είχαν παραγγείλει.
Δεν θα φαντάζονταν πόσο νωρίς
στο ύπτιο στατικό ταξίδι τους
ο αέρας θα άλλαζε σε άηχη βλάβη,
διώχνοντας τους παλιούς κολίγους μακριά.
Πόσο νωρίς οι επερχόμενες ματιές
μαθαίνουν να βλέπουν , όχι να διαβάζουν. Αυστηρά,
επέμειναν, ενωμένοι, μέσα από μήκη και πλάτη
του χρόνου. Έπεσε χιόνι, άγνωστο πότε. Τα καλοκαίρια
το φως μαζευόταν πάνω στο γυαλί.
Ανοιχτόχρωμα απομεινάρια από πουλιά
σκέπασαν το ίδιο χώμα,
το γεμάτο οστά. Κι από τα μονοπάτια,
ατέλειωτος ποικίλος κόσμος, αλλαγμένος,
με την ταυτότητά του ξεπλυμένη.
Τώρα, ανίσχυροι στο κοίλωμα μιας
άοπλης εποχής, με μια γραμμή καπνό
σε διακεκομμένες τολύπες πάνω
από το θραύσμα της ιστορίας τους,
μονάχα μια στάση απομένει:
Ο χρόνος τους μεταμορφώνει σε
αναλήθεια. Η πέτρινη πιστότητα
που δεν την εννοούσαν γίνεται
το οριστικό τους οικόσημο, μετατρέποντας
το σχεδόν ενστικτώδες σχεδόν μας σε αλήθεια:
Ό,τι μείνει από εμάς είναι η αγάπη.
Μετάφραση: Θοδωρής Ρακόπουλος
ΦΙΛΙΠ ΛΑΡΚΙΝ, Όσο υπάρχει ακόμα καιρός , σελ..89- 91 , Δίγλωσση έκδοση. Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου