Νίκολας Κάλας- Πανεπιστημιακή παράδοση

Στέκεται φωνή μονότονη
λέει, λέει
τί λέει;
Αυτιά πολλά κάθουνται
άραγες ακούν;
Τί ακούν;
Λέξεις που πέφτουν από ψηλά
ή λοξές ματιές;
Τ’ αρσενικά, τα θηλυκά
μέσα στο πλήθος των ανθρώπων
αηδιαστικό το θέαμα
τ’ αρσενικά, τα θηλυκά
πρέπει να ‘ ναι σέ σεπαρέ
για να νιώθουνται
για να μη φαίνονται
άφυλο να ‘ναι το πλήθος
έτσι γίνεται ανθρώπινο
τ’ ανθρώπινο, στο πλήθος
εκεί δε βλέπεις γυναίκες κι άντρες
και κοιτάς να δεις
άμα μυρίζει νιάτα
ποια πράσινα στάχυα θα πρωτοχρυσώσουν –
δε φαντάζομαι κανείς πια να πιστεύει
στο θαύμα των ψωμιών
σε σέρα τόσο κλειστή
Χριστός δε χωρεί
«Συγχώρεσέ με, δάσκαλε , για την ασέβειά μου
συγχώρεσέ με αν ευχηθώ
να ‘ ναι λίγα τα ψωμιά σου
καρβέλια εδώ μέσα δε θα φτιάξεις
κι αν νιώθουμε πως καμιά φορά ζούμε σε φούρνο
δε σημαίνει
παντού μπορείς να βρεις ζέστη
αλλά ζεστασιά –
τί να την κάνουμε όμως την υψηλή θερμοκρασία
μια που έφτιαξες την έδρα Όλυμπο;
Σε προσκυνούμε επειδή πρέπει
είσαι θεός
το βήμα σου ιερό
και εμείς το πολύ πολύ – άνθρωποι
κι αν καμιά φορά λατρεύοντας τον Προμηθέα
με λατρεία που δεν είν ’ λατρεία
αλλ’ αγάπη
ανάψουμε κανένα σπίρτο
θα μας καρφώσεις στο θρανίο
μ’ ένα μηδενικό στις εξετάσεις
και μετά
πάλι ξανά τα ίδια θα διδάξεις
ζητώντας πάντα από το ύψος σου
ανέκφραστα προσώπατα να θωρήσεις
ν’ ακούσεις γραμμένα
στα θέματά μας
την ηχώ της φωνής σου».