Πάντα φαντάζομαι ότι η μητέρα μου δεν είναι πάνω από εικοσιπέντε χρονών( η ηλικία που είχε όταν γεννήθηκα), γι ΄ αυτό εξοργίζομαι όταν την ακούω να σέρνει τα πόδια της, να κακαρίζει, να βήχει, να σκέφτεται σαν γριά. Δεν καταλαβαίνω γιατί έχει ρυτίδες στα εικοσιπέντε της χρόνια, ούτε μπορώ να εξηγήσω το γεγονός ότι πάει για ύπνο τόσο νωρίς, όντας τόσο νέα.
Αν σε κάποια στιγμή τρομακτικής διαύγειας αντιληφθώ ότι είναι γριά, η ανακάλυψη αυτή με γεμίζει φρίκη, λόγος για τον οποίο επιχειρώ αμέσως να διώξω μια τέτοια σκέψη από το φως της συνείδησής μου, με αποτέλεσμα να επανακτά τα εικοσιπέντε της χρόνια.
Εκείνη μου συμπεριφέρεται συνεχώς σαν να ήμουν μωρό, με αποτέλεσμα να συνεννοούμαστε άψογα. Δεν επιμένω να μεγαλώσω, γιατί ξέρω ότι είναι μάταιο. Ο χρόνος έχει ακινητοποιηθεί για μας τις δύο και τίποτα στον κόσμο δεν θα μπορούσε να τον κάνει να τρέξει. Θα πεθάνω πέντε χρονών κι εκείνη εικοσιπέντε. Στις κηδείες μας θα παραβρεθεί ένα πλήθος υπερήλικων μωρών και μωρών που δεν έφτασαν ποτέ να μεγαλώσουν.
Κριστίνα Πέρι Ρόσσι ( 1941 -) Ουρουγουάη
Μετάφραση Ελένη Κεφάλα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου