Βερονίκη Δαλακούρα - Παναγιώτης Καρατζάς

Ο έρωτας για το άγνωστο και μία ερωτύλη κλίση

Προς τον θάνατο Παναγιωτάκη Καρατζά,

Με σπρώχνουν να γράψω για σένα

Αφού μόνο μία γυναίκα έχει το προνόμιο

(Μερικοί το αποκαλούν θλιβερό)

Να σκέφτεται δηλαδή με το σώμα

Πλουτίζοντας το συναίσθημα

Με άναρχη φαντασία. Ομίχλη,

Παναγιώτη Καρατζά, σάμπως ο Μάρτης

Να μην υπακούει παρά στο νεύμα

Που τόσο επιθυμούμε.

Βουνά και σκοτάδια στο χιόνι

Φαλακρή ελευθερία κι αυτή

Η ψύχωση που απορρίπτει το γαλάζιο

Θέλοντας να φωνάξει μ’ όλη της, τη

Δύναμη «Αρνηθείτε την αντιστροφή του χρόνου!»

Τα πραγματικά πένθη είναι σιωπηλά,

Παναγιώτη, κι οι αληθινές κραυγές πάντα

Προς τα μέσα αφού ούτε η μνήμη

Τους ενδιαφέρου ούτε – πολύ περισσότερο-

Η διεστραμμένη δόξα.

(Εσένα σαν τον Μπολιβάρ θα έπρεπε να

Σε θυμόμαστε, είναι καθαρό το μυαλό αυτών

Που τοποθετούν τ’ απομεινάρια μας

Σε κασελάκια.) Όμως η ροή,

Το μέτρημα των ιστορικών στιγμών

Κάνει όποιον γράφει ποιήματα

Να πεζολογεί. Επαναλαμβάνω λοιπόν

Γρήγορα περνά η ζωή

Τα χρόνια δηλαδή που αναπολούμε

Βλέποντας το άγαλμα της μητέρας

Στον κήπο ή στο κεντρικό δωμάτιο

Του σπιτιού, ενώ μέσα σ’ έναν καταιγισμό

Από αστραπές εγκαταλείπει ο πόθος

Του δυνατού κορμιού.

Είναι μοιραίο γνήσιοι άντρες να’ναι

Μόνο οι παπουτσήδες ή όσοι θα΄ θελαν

Να τους μοιάσουν, Παναγιωτάκη.

Πίστεψέ με, καμιά ωραιοπάθεια δεν

Κρύβουν τα λόγια μου

Οι αναμνήσεις μου αρκούνται

Σε υπάρξεις ταραγμένες

Ό,τι ελκύει τη φθορά και

Ασυνείδητα την ακολασία

Βλέμματα παραμορφωμένα από

Ψυχή που αρνείται να παραδεχτεί

Την ήττα – ήχος που προειδοποιεί

Γιατί εκεί ακριβώς βηματίζει η

Βρόμικη ελευθερία. Αχ, αυτά

Δεν σας απασχολούν εσάς

Πιο απλή, περισσότερο απλοική

Κι από την καρδιά ενός σκύλου

Η επιθυμία των ωραίων αρσενικών

Αν μ’αυτή τη λέξη το στίγμα

Δίνεται της μεγαλοσύνης που

Τον οίκτο γεννά του χαμένουΧρόνος δίχως επανάληψη,

Φρίκη, εδώ πρέπει να προσθέσω

Τη λέξη πατρίδα –

Η προδοσία είναι το πιο

ερωτικό συναίσθημα, Παναγιώτη

Καρατζά, ιδίως αν σαν αποτέλεσμα

Έχει την απώλεια, δηλαδή την

Οριστική φυγή από το πεδίο

Των γλυπτών που σιγά σιγά ζωντανεύουν

Ντουφεκιά

Providence

Πυροβολισμοί

Πριν την τελική σιωπή

Και στην Πελοπόννησο υπάρχουν λιβάδια

Όλα όμως τελειώνουν σ’ ένα μικρό

Σπίτι – πάντα, πάντα-

Ο δρόμος απέχει αρκετά

Η τρέλα της πόλης – ξανά μια

Απαίσια λέξη –

Έλλοχεύει

Αυτά και άλλα πολλά φαντάζομαι κάθε φορά που ακούω (με την κατάλληλη μουσική υπόκρουση) το όνομα του Παναγιώτη Καρατζά. Όλα τελειώνουν καθώς φέρνω στη μνήμη, έφιππο, τον Χιλιανό φίλο μου Isidro Andrés.

Άγρια αγγελική φωτιά,  1997