Στέφανος Ροζάνης-Τρία ποιήματα

Requiem

Επειδή σε φυγή με έτρεψαν τα όνειρά μου
Και τα νερά δεν κυλούν πια στα ποτάμια
Κι ούτε τα φέρνει η βροχή μα εξαντλούνται στο σώμα σου,

Επειδή το σώμα σου δεν έχει πρόσβαση στις μέρες που ανατέλλουν
Και το σκοτάδι δεν πέφτει όπως παλιά
Και είναι κατάξερη και άδεια εκείνη η πλευρά του λόφου
που άλλοτε την έλουζε το φως

Επειδή την ακοή μου ακόμη δυναστεύει ο ήχος
της αλλοτινής φωνής σου
Όχι με της ψυχής τα σημάδια αλλά ως άδειο σήμαντρο
που αγαπούσες να καλείς τον ύπνο σου

Επειδή πάνω μου έγειρες ωσάν σκιά και ώρα δειλινή
Γι’ αυτό είμαι ακόμη εδώ.

***

Απειλή

Μπροστά στην απειλή του έναστρου ουρανού που προμηνύει
την αιθριότητα των ψυχών και τα αθώα μονοπάτια
τους φανερώνεσαι

Σαν το σκοτάδι πού κυβερνά τα όνειρα
Με μάτια ασίγαστα και μόλις ακουστές φωνές
Με σιωπές αναίτιες και λέξεις πριν από τις λέξεις
Πριν από το τίποτε που εγκαλεί τη μνήμη
Και χαράζει σκληρές γραμμές στα άσπλαχνα χέρια που μας κρατούν μέρα και νύχτα

Ώρες

Ώρες που περίμενα ν’ αδειάσει το σπίτι

Μ’ ένα ραβδί παραπλανημένου μάγου

Να γίνει ενδιαίτημα ονείρων

Και χώρος ακατοίκητος

Απ’ τις σκιές που ρίχνουν τα πράγματα στους τοίχους

Απ’ τις φωνές πού ανασύρουν τα πεπραγμένα της ημέρας

Από τις προσδοκίες εγκλεισμού όσων έδιάβηκαν το κατώφλι

Ώρες πού διέσυραν τη μνήμη

Που απειλητικά την έσυραν εκεί πού εξαντλείται όπως κάτι

χιλιοειπωμένο

Όπως η οικειότητα ανάμεσα σε παλιούς εραστές

Ώρες που έβλεπα το πρόσωπο σου σ’ έναν καθρέφτη

*Από τη συλλογή: Ανεπίδοτο, Εκδόσεις “Έρασμος”, 2004.

Πηγή:https://tokoskino.me/2020/03/22/%CF%83%CF%84%CE%AD%CF%86%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CF%81%CE%BF%CE%B6%CE%AC%CE%BD%CE%B7%CF%82-%CE%B4%CF%8D%CE%BF-%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-2/