Κωνσταντίνος Καβάφης- Φωνή απ’ την θάλασσα

Βγάζει η θάλασσα κρυφή φωνή —

φωνή που μπαίνει

μες στην καρδιά μας και την συγκινεί

και την ευφραίνει.

Τραγούδι τρυφερό η θάλασσα μας ψάλλει,

τραγούδι που έκαμαν τρεις ποιηταί μεγάλοι,

ο ήλιος, ο αέρας και ο ουρανός.

Το ψάλλει με την θεία της φωνή εκείνη,

όταν στους ώμους της απλώνει την γαλήνη

σαν φόρεμά της ο καιρός ο θερινός.

Φέρνει μηνύματα εις τες ψυχές δροσάτα

η μελωδία της. Τα περασμένα νιάτα

θυμίζει χωρίς πίκρα και χωρίς καημό.

Οι περασμένοι έρωτες κρυφομιλούνε,

αισθήματα λησμονημένα ξαναζούνε

μες στων κυμάτων τον γλυκό ανασασμό.

Τραγούδι τρυφερό η θάλασσα μας ψάλλει,

τραγούδι που έκαμαν τρεις ποιηταί μεγάλοι,

ο ήλιος, ο αέρας και ο ουρανός.

Και σαν κοιτάζεις την υγρή της πεδιάδα,

σαν βλέπεις την απέραντή της πρασινάδα,

τον κάμπο της που ’ναι κοντά και τόσο μακρινός,

γεμάτος με λουλούδια κίτρινα που σπέρνει

το φως σαν κηπουρός, χαρά σε παίρνει

και σε μεθά, και σε υψώνει την καρδιά.

Κι αν είσαι νέος, μες στες φλέβες σου θα τρέξει

της θάλασσας ο πόθος· θα σε πει μια λέξι

το κύμα απ’ τον έρωτά του, και θα βρέξει

με μυστική τον έρωτά σου μυρωδιά.

Βγάζει η θάλασσα κρυφή φωνή —

φωνή που μπαίνει

μες στην καρδιά μας και την συγκινεί

και την ευφραίνει.

Τραγούδι είναι, ή παράπονο πνιγμένων; —

το τραγικό παράπονο των πεθαμένων,

που σάβανό των έχουν τον ψυχρόν αφρό,

και κλαιν για τες γυναίκες των, για τα παιδιά των,

και τους γονείς των, για την έρημη φωλιά των,

ενώ τους παραδέρνει πέλαγο πικρό,

σε βράχους και σε πέτρες κοφτερές τούς σπρώχνει,

τους μπλέκει μες στα φύκια, τους τραβά, τους διώχνει,

κι εκείνοι τρέχουνε σαν να ’σαν ζωντανοί

με ολάνοιχτα τα μάτια τρομαγμένα,

και με τα χέρια των άγρια, τεντωμένα,

από την αγωνία των την υστερνή.

Τραγούδι είναι, ή παράπονο πνιγμένων; —

το τραγικό παράπονο των πεθαμένων

που κοιμητήριο ποθούν χριστιανικό.

Τάφο, που συγγενείς με δάκρυα ραντίζουν,

και με λουλούδια χέρια προσφιλή στολίζουν,

και που ο ήλιος χύνει φως ζεστό κι ευσπλαχνικό.

Τάφο, που ο πανάχραντος Σταυρός φυλάει,

που κάποτε κανένας ιερεύς θα πάει

θυμίαμα να κάψει και να πει ευχή.

Χήρα τον φέρνει που τον άνδρα της θυμάται

ή υιός, ή κάποτε και φίλος που λυπάται.

Τον πεθαμένο μνημονεύουν· και κοιμάται

πιο ήσυχα, συγχωρεμένη η ψυχή.

[ΑΠΟΚΗΡΥΓΜΕΝΑ, 1886–1898]

Πηγή:http://www.greek-language.gr/digitalResources/literature/tools/concordance/browse.html?cnd_id=9&text_id=836