[..]
Η τέχνη είναι σαν θρησκεία! Ό,τι κάνεις σ’ αυτή τη ζωή, θα το χαρείς στο πολλαπλάσιο στην άλλη… απλά, χωρίς σώμα! Θα είσαι το φάντασμα του πατέρα! Της κόρης που θυσιάστηκε για τον έρωτα! Θα είσαι κρυμμένος στο αξιόλογο ψέμα του χαρακτήρα που δανείστηκες! Γιατί όντως! Ήσουν τόσο καλός, ώστε να με πείσεις! Να με πείσεις πως τάισες το σώμα μου, την ψυχή μου, την κοινωνία σου! Είσαι ΕΣΥ που με κάνεις, παρ’ όλ’ αυτά, να μη φοβάμαι τον θάνατο και να γελάω με την κάθε τελευταία σελίδα που γράφει «τέλος»· και να τη σκίζω για να την ανάψω για να αναζωπυρωθεί μια φωτιά, να με ζεστάνει με λίγη αλήθεια! Τέλος!
Είναι γεγονός ότι η ιστορία θέλει χρόνια για να επιβεβαιωθεί. Θέλει χρόνια, ώστε να στυλώσουν και να αποκαθηλώσουν οι όλο και νεότερες γενιές τις προηγούμενες μέσω ενός διαρκούς «πολέμου» και να ξεσκαρταριστούν από τον πολτοποιητή του χρόνου. Τότε είναι που βγαίνει ένας κιμάς μπαγιάτικος που λέγεται «γνώση» ή και «υστεροφημία».
Δες! Στο δέρμα σου! Ωωω... με κάνεις και αισθάνομαι σαν να σου έχει βγει μια ετικέτα, η οποία λέει τον τόπο προέλευσης σου. Στους πόσους βαθμούς πλένεσαι. Αν είσαι συνθετικός ή πολυσύνθετος χαρακτήρας. Αν τσαλακώνεσαι και αν σιδερώνεσαι. Και φυσικά, αν κρύβεται κάποια εταιρία ή σπόνσορας από πίσω σου. Έχει φυτρώσει μια ετικέτα στο σβέρκο σου, που λέει την τιμή σου! Και το πότε είσαι ακριβός και το πότε βγαίνεις σε εκπτώσεις. Αν κάποιος προσπαθήσει να σε κλέψει, βαράει συναγερμός. Τα πνευματικά σου δικαιώματα είναι απαραβίαστα! Έχεις ταμπέλα. Έχεις τιμή. Πουλιέσαι και αγοράζεσαι. Δε ξέρω αν μου αρέσει! Ξέρω μόνο πως η ετικέτα αυτή φύτρωσε στο σβέρκο σου… και είναι τόσο ενοχλητική, γιατί πρέπει να μου/να σου θυμίζει ότι θα πρέπει να διατηρείσαι καινούργιος, ώστε να είσαι αναλώσιμος! Φαντάσου αυτή η ταμπέλα να μετακινείται και να πηγαίνει στο μεγάλο δάκτυλο του ποδιού σου…
[...]
Χριστίνα Τζιάλλα
Πηγή:Χριστίνα Τζιάλλα, Ορίζοντας Γεγονότων: Ο Θάνατος του Ηθοποιού (Θεατρικό Έργο σε Τρεις Πράξεις), Εκδόσεις Καλλίεργον Μάιος 2020, σσ. 68-70.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου