Γλιστράει αργά και ανεπαισθήτως φεύγει η μέρα,
ενώ η ώρα η μυστική του μισεμού σιμώνει
ντυμένη με σιωπή μεν, που όμως μου δηλώνει
τα χρόνια που ’χω φάει απά’ στης γης την ξέρα.
Νέα ζωή και φλογερή, της νιότης: μια φλογέρα
τονίζει τη γλυκιάν ακμή της. Μα σεντόνι
τη σαβανώνει χειμωνιάτικο: το χιόνι
του χρόνου… η απαίσια, η μαύρη κι άραχλη φοβέρα.
Δεν τ’ άκουγα που εκύλαγαν –βουβά…– τα χρόνια·
τα βλέπω τώρα που έφυγαν. Μια βουή απ’ έξω
σκεπάζει το χαμό μου (δίχως καν συμπόνια)
με χάχανα! Τους πόθους βάλθηκα ν’ αρμέξω,
και πήρα πόνους και λυγμούς και καταφρόνια.
Τί κρίμα… – Το κακό, που θά ’ρθει, θαν τ’ αντέξω;…
Francisco de Quevedo ( 1580 – 1645)
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής
Πηγή:http://alonakitispoiisis.blogspot.com/2008/05/blog-post_16.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου