'Ηρθε μια νύχτα με ολόγιομο φεγγάρι
που ασήμι έσταζε στον έρημο τον κήπο.
Λιγνή φιγούρα, ανάλαφρη όπως πάντα.
Κάθισε στο αγαπημένο του
παγκάκι, δίπλα στο αγιόκλημα
και κάπνισε απολαυστικά ένα τσιγάρο
όπως παλιά.
Πρώτα είχε επιθεωρήσει τους φράχτες
με τις μπουκαμβίλιες
είχε μυρίσει τα γιασεμιά
κι έπειτα με περισσή στοργή
είχε τα δέντρα του ποτίσει.
«Κανείς δε νοιάζεται πια για τον κήπο…»
είχε μουρμουρίσει.
«Θα έρχομαι εγώ να τον φροντίζω…»
Κι εγώ που κοίταζα κρυφά
μέσα στο όνειρο
κι άκουσα το παράπονό του,
αναρωτήθηκα:
Μήπως οι πεθαμένοι
δεν είναι τόσο πεθαμένοι όσο νομίζουμε;
Μήπως δεν ησυχάζουν
για πάντα στη γαλήνη τους,
επιθυμίες κρατούν και νοσταλγούν
πάλι αυτόν τον κόσμο των βασάνων;
Θαρρώ πως πλήττουν...
Πλήττουν από αυτάρκεια!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου