Μάτση Χατζηλαζάρου, Πέντε ποιήματα

Αιθρία με καιρό της σιωπής
πιά δεν είμαστε άλλο απ’ αυτή τη λάβρα
μαθαίνεται το αγρίεμα του ήλιου
που απορροφά κάθε ήχο
που γυμνούς μας γραπώνει
έως το διάβα του πόθου


***

όταν οι κόκκοι της άμμου πάνω σε τούτον τον πλανήτη είναι
όσο μαθηματικά υπολογίσιμοι και τα δισεκατομμύρια οι γαλαξίες
τα έκπληκτα μάτια των χτυπημένων πουλιών
καθώς πετάνε θα μπορούσαμε να τα λογαριάσουμε
όπως και την ακριβή χρονολογία της τέλειας εξαφάνισής τους
μπα όλα αυτά τ’ αριθμητά
είναι απείρως απαράδεκτα
ο θάνατος μου κιόλας γνωστός για μένα μοναδικός
μετά απ’αυτόν δε θα μπορώ
να φορέσω την μαύρη μου μαντίλα για να σκορπίσω
τα δάκρυα και τα μοιρολόγια των θρήνων μου
ψευδέστατη μοναδικότητα

***
Ένα είδος γέλιου ή θάρρους
η ζήση περιέργεια αχόρταγη
η δυσανασχέτηση μπρος σ’ όποια καταστροφή
που δε θα μ’ άγγιζε εμένα ποτέ
θάνατος ή και γηρατειά
αυτό το γαλάζιο φυλαχτάρι
καταποντίστηκε μαζί μου
λίγο μετά τον πόλεμο
όταν αποτραβιόμουνα
ολοένα και πιό πολύ
όλα γίνανε αλάφιασμα
τοίχος βάραθρο απ’ όπου
καμιά υποχώρηση δεν έσωνε
ο εξευτελισμός του φόβου
δεν προσεγγίζει άλλο τίποτε

***
Απόψε πονάω σ’όλες μου τις απογνώσεις
κάνει πολύ κρύο κάτω απ’ τη σκιά
της ζωής μου που γέρασε
βαθιές γουλιές οι μελαγχολίες
είναι πληρωμένοι δολοφόνοι
ας οργανωθεί πια η σφαγή
απ’ ό’τι αγαπάω ακόμα

***
Καρδιοδόχη σακάτικη
άναντρα ταγμένη στην άσπρη σελίδα
και τα μάτια αμήχανα να πηγαινόρχουνται

Πηγή:https://milwntasgiatoxioni.wordpress.com/2009/03/04/%CE%BC%CE%AC%CF%84%CF%83%CE%B7-%CF%87%CE%B1%CF%84%CE%B6%CE%B7%CE%BB%CE%B1%CE%B6%CE%AC%CF%81%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B5-%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1/