Γιώργης Παυλόπουλος-Ποιήματα

Τα πουλιά

Παραμερίζοντας ένα παλιό φόρεμα με τ’ άρωμά της
βρήκα τούτο το χαρτί γραμμένο σε δύσκολες ώρες
στο πίσω μέρος ενός μηνύματος για διασκέδαση.
Πικρές εικόνες ανάμεσα στα λόγια και η ψυχή
όμοια με το σαλίγκαρο πού΄χει κολλήσει σ΄ένα κλωνάρι.

Έξω έβρεχε. Η μέρα ήταν θολή.
Ο κόσμος σα να μην υπήρξε ποτέ.

Μου μιλούσε για τα πουλιά. Κάτω από το κυπαρίσσι
το χώμα μύριζε με τη βροχή. Και τα πουλιά
τα κοίταζα στα μάτια της μονάχα.

Το βράδυ εκείνο δεν πήγαμε στη φιλική διασκέδαση.
Αφήσαμε να ξεχαστεί το μήνυμα.

Την αυγή τα πουλιά κατεβήκαν πλήθος από το φωταγωγό.

Στης Κίρκης

Πλάγιαζα στο σκοτάδι και την περίμενα
ακούγοντας νʼ ανεβαίνει τη σκάλα
μέσ’ στη δροσιά του σπιτιού
σαν ψίθυρος από φιλιά κι ανάσες.

Γύρευα τότε να ξεφύγω
μα η ομορφιά της στάλαζε στα κόκαλά μου
νύχτες που μελετούσα το κενό
πηγαίνοντας από την ηδονή στον Άδη.

Και τα λαγόνια της να φέγγουνε στον ύπνο μου
ματόκλαδα και χείλια που τά ‘σκιζε ο πόθος μου
κι ο γυρισμός στον ύπνο μου μονάχα
λίγος καπνός από μακριά
λουλούδια κι ένα δροσερό σταμνί.
Και το καράβι μου στον κήπο της
δεμένο κι άγρυπνο
σαν ένα μεγάλο μαύρο σκυλί
μου θύμιζε κάποτε τους συντρόφους που χάθηκαν
ή τις παράξενες αφορμές της αγάπης.

Η δοκιμή

Απάνω ετοίμαζαν το τραπέζι του γάμου
κι εγώ με τη μικρή αδερφή της νύφης
κατεβήκαμε στο κατώγι να φέρουμε τυρί.
Άνοιξα το βαρέλι κι έχωσα το δάχτυλο
στη μυρωδάτη φέτα.
Κι όπως το έβγαλα βουτηγμένο στην άρμη
εκείνη μου το πήρε και το ‘βαλε στο στόμα της
να δοκιμάσει πρώτη.

Το δωμάτιο η γυναίκα και το ποίημα

Ήταν μαγκωμένος ανάμεσα στα φύλλα της πόρτας
κι εκεί που πάλευε να περάσει
βλέπει από το ένα μέρος το μικρό του δωμάτιο
το κρεβάτι η καρέκλα το τραπέζι τα χαρτιά
όπως τα είχε αφήσει πριν από λίγο.
Κι από το άλλο μέρος γυρίζει και βλέπει
πάλι το μικρό του δωμάτιο απαράλλαχτο
το κρεβάτι η καρέκλα το τραπέζι τα χαρτιά
να έχουν γίνει ανάμνηση για πάντα.
Και δεν ήξερε από πού να βγει
και πριν αρχίσει να φοβάται
μπήκε μια γυναίκα γυμνή και τον τράβηξε
και δεν θα θυμηθείς ποτέ του είπε
από πού μπήκα και ποια είμαι
μήτε σε ποιο δωμάτιο με είδες.
Μα τι διάβολο σημαίνουν όλα αυτά; Τη ρώτησε.
Όλα σημαίνουν μέσα στο ποίημα και το ξέρεις
του είπε καθώς τον αγκάλιαζε
για να του δείξει ότι δεν ήταν όνειρο.

Ο Χοκουζάι και η Γυναίκα του Ψαρά

Ίσως ο Χοκουζάι στ’ όνειρό του
είδε τη Γυναίκα του Ψαρά
να ονειρεύεται πως τη ζωγράφιζε γυμνή
καθώς την τύλιγε ολοένα και την έγλειφε
το χταπόδι του ονείρου της.

Ίσως η Γυναίκα του Ψαρά
είδε τον Χοκουζάι στ’ όνειρό της
να ονειρεύεται πως τη ζωγράφιζε γυμνή
καθώς την τύλιγε ολοένα και την έγλειφε
το χταπόδι του ονείρου της.

Ίσως εμείς κοιτάζοντας τη ζωγραφιά του Χοκουζάι
βλέπουμε δυο όνειρα το ένα μέσα στο άλλο
δίχως να το ξέρουμε.

Το πρώτο δειλινό

Κάπου εκεί
κατά το άβατο μέρος του κήπου
είδανε το πρώτο δειλινό
σαν ένα χρυσό πιθάρι
που κατρακύλαγε ανάμεσα στα κρίνα
κι από μέσα χυνόταν
μέλι μαύρο
η νύχτα.

Φιλήθηκαν χωρίς να ξέρουν
τι ήταν το φιλί
χωρίς να ξέρουν
πως από εκείνο το χρυσαφένιο φως
που τα μάτια τους βλέπανε για πρώτη φορά
είχανε γεννηθεί οι λέξεις
κήπος φιλί κρίνα πιθάρι νύχτα
σημαίνοντας τον έρωτα
στα σκοτεινά του βάθη.

Η πόρτα και ο καθρέφτης

Η πόρτα μισάνοιγε με τον αέρα
και μες΄από το άνοιγμα
για μια στιγμή
βλέπαμε τη θάλασσα.

Και στον καθρέφτη
σαν άνοιγε η πόρτα
βλέπαμε πάλι τη θάλασσα.

Το κρεβάτι τα κορμιά μας
και τη θάλασσα.

Πηγή: https://frear.gr/?p=26532