Στη μέση από τ’ άσπρα πουλιά, κάτασπρα ντυμένη μ’ ένα μαύρο μαντίλι
στο κεφάλι. Σε θέση αναπαύσεως. Τα χέρια δεμένα στα γόνατα, ο καρπός
του δεξιού τσακισμένος: πουλί που χτυπήθηκε, τα δάχτυλα: ανοιγμένα φτερά.
Το φόρεμα σκεπάζει το ένα πόδι: διακρίνω το γόνυ και το πέδιλο στο άλλο,
τη σάρκα, όσο κι αν κρύβεται.
Σούρουπο. Ο ουρανός είναι μαύρος. Το σκούρο μαντίλι χώνεται μέσα του.
Ήρεμη έντονα κοιτάς έξω από το χαρτί, πέρα στο μαύρο: Άσπρα πουλιά,
πληγωμένα από σμπάρο γκρεμίζονται εκεί σε τρύπιες ποδιές, βρέχει
παμφάγες νυχτερίδες στα ερείπια, ο ύπνος λειψός, η πλατεία απέραντη,
ο ίσκιος μου πίσω από τα δέντρα της. Αν με φωνάξεις θα σου απαντήσω
με τη φωνή σου.
Τάσος Κόρφης ( 1929 – 1994)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου