Φραντζέσκα Άβερμπαχ-Τ' αηδόνια ξέρουν να σωπαίνουν

 

Σε άκουσα, βγήκα τραυματισμένη

έξω απ' το άσπρο μου δωμάτιο
μου φίλησες τις πέτρες
που είχα ξεχασμένες στο λαιμό.

Κοιτούσα την ερημιά στο δρόμο,
κι ουρλιάζανε τ' αηδόνια
γι' αυτό πιστεύω πως σε άφηνα:
για να μάθεις το καλύτερο.

Είπα,
θα φύγω νωρίς τ' απόγευμα
να μην κουράζονται τα χέρια και η αναπνοή σου
αλλά στον εαυτό μου βλέπω φαντάσματα.

Μου' φερνες –τί νύχτα ήταν στ' αλήθεια-
καινούργια λόγια,
και εκεί που κοιμόσουν
ως συνήθως κοντά στην απουσία,
έφυγα,
γι' αυτό πιστεύω πως σε άφηνα:
για να μάθεις το καλύτερο.]

Απώλειες, Θράκα 2019