Κάθε βράδυ πια σε συναντά στα φανάρια
η ζητιάνα της Ερατοσθένους,
στον ουρανό
αστράφτουν μόνο οι Πλειάδες,
λαμπρότερες κι απ’ τη Σελήνη,
και το οίδημα στο πόδι της θεριεύει
αραχνοειδώς,
τρίβει το στήθος της
με μιαν αυτάρεσκη αξιοπρέπεια/
τις σεξουαλικές ευχές της:
“─ να γαμιέσαι καλά μέχρι να πεθάνεις!”
μεταφέρεις σε δοχείο ταπεινό
ως άγιο μύρο/
διότι πάντα θα υπάρχουν στιγμές να ανακαλυφθούν έτσι
μέσα από έναν παράφορο,
ή έναν τραγικό έρωτα/
όμως εσύ ο ίδιος
─ που γεννήθηκες με ένα περίστροφο στο μπράτσο σου ─
ενώ διαβάζεις τον Κίρκεγκωρ
σαν να ήταν ο Καντ,
από παιδί μεθοδεύεις,
τη νομοτελειακή σου
αυτοχειρία.
Κωνσταντίνος Χ. Λουκόπουλος, Ενύπνια Τα Μεθεόρτια, Έναστρον 2020.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου