Του δρόμου η τύρβη ωρυόταν – να σου παίρνει το κεφάλι.
Ψηλή και λυγερή, στα μαύρα (: πένθος μέγα) εκεί από μπρος μου
γυναίκα επέρασε με στυλ στομφώδες, δείχνοντας του κόσμου
να δει της φούστας της τις πιέτες και του κάλλους τη σπατάλη.
Τί σβέλτη! Τί ευγενής! Οι γάμπες της νεροσυρμές μαρμάρου!
κι εγώ σαν κάποιος έμοιαζα που μες στη ζάλη παραδέρνει
και από τα μάτια της (: θολό ουρανό που καταιγίδες σπέρνει)
ρουφούσα γλύκος σαγηνευτικό και απόλαυσες του χάρου.
Πρώτα άστραψε… μετά ήρθε η νύχτα! Ω κάλλος πτητικό, που τόσο
μεμιάς το βλέμμα σου να ξαναγεννηθώ έχει καταφέρει,
μόνο άραγε στην αιωνιότητα θα σε ξανανταμώσω;
Ή αλλού; Πολύ μακριά από ’δώ; Σε μέλλον ποιό; Ποτέ; Ποιός ξέρει;
Δεν ξέρω από πού ήρθες· αγνοείς πού πάω. Ουδεμία γνώση…
Μα εσένα, ω, θα σε αγάπαγα· κι εσύ, ω, κι εσύ θαν τό ’χεις νιώσει.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου