Κι εγώ
Σαν τους ζωγράφους
Έχω τα μοντέλα μου
Μια μέρα
Πούγινε ήδη χθες
Από το πάνω μέρος λεωφορείου
Κοίταζα τις γυναίκες που κατέβαιναν
Την οδό Άμστερνταμ
Ξάφνου απ' το τζάμι διέκρινα
Μια γυναίκα
Που δεν την είχα δει καθώς ανέβαινε
Καθόταν μόνη και φαινόταν να χαμογελά
Μ' άρεσε μ' άρεσε υπερβολικά
Την ίδια όμως στιγμή κατάλαβα
Πως ήταν η γυναίκα μου.
Ήμουν ευτυχισμένος.
.
Ζακ Πρεβέρ
μτφ.: Γιάννης Βαρβέρης, Νεφέλη 1982.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου