Δεν ξέχασα, γειτονοπούλα μου της πόλης,
Το άσπρο μας σπιτάκι, μικρό και ειρηνικό `
Τη γύψινη Πομόνα του και τη γριά Αφροδίτη
Οπού ’κρυβαν τα κάλλη τους στο άλσος το ισχνό,
Μα και τον ήλιο το βραδάκι, ρευστό και θαυμαστό
Πίσω από το τζάμι όπου η δέσμη του εσπούσε ,
Μεγάλο μάτι ανοιχτό σ' ένα περίεργο ουρανό ,
Τα μακριά και σιωπηλά μας δείπνα ως παρατηρούσε,
Πλούσιες ανταύγειες δίνοντας ωραίες σαν των κεριών,
Στο απλό τραπεζομάντηλο και στις βαριές κουρτίνες.
αποδοση Μαριάννα Παπουτσοπούλου, Τα άνθη του κακού, εκδ. Κουκούτσι, 2019
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου