Eίμαι ο μαθητής του τελευταίου θρανίου
είμαι το διάφανο παιδί του τελευταίου θρανίου
ο ξεχασμένος σας γιος
η χαμένη σας κόρη
κάθομαι στην άκρη του διαδρόμου
στο πλάι του παραθύρου
τα γόνατά μου ακουμπούν στο σπασμένο θρανίο
είμαι το παιδί που δε χαϊδεύει με το βλέμμα ο δάσκαλος
είμαι ο συλλέκτης παρατηρήσεων
είμαι ένας ακόμη κόκκος στην κρισάρα του εκπαιδευτικού σας συστήματος
είμαι το νεογέννητο χαμόγελο καθώς αγγίζω
τα ξέπλεκα μαλλιά της Φωτεινής
είμαι ο καθρέπτης πως η ζωή συνεχίζεται
στο κολυμβητήριο ο πρώτος απ’ το τέλος στη διαδρομή
η μαμά μου μ’ αφήνει παρκαρισμένο γωνία smile και nickelodeon
o μπαμπάς μου με μπουκώνει με συμβουλές
καθώς
είμαι ο καθρέπτης όσων δεν κάνατε
είμαι ο αποδέκτης της μη λύσης
που προβάλλεται ως η μοναδική
είμαι το παιδί που ντρέπεστε να είναι δικό σας
αναρωτιέμαι
εγώ ο μαθητής του τελευταίου θρανίου
ο ξεχασμένος γιος σας
αναρωτιέμαι
εγώ το διάφανο παιδί του τελευταίου θρανίου
η χαμένη κόρη σας
τα παιδιά των μνημονίων ποιον έχουνε πατέρα;
είμαι ο Κώστας που μ’ έχετε ξεχάσει
φοράω το ίδιο ζευγάρι φθαρμένα αθλητικά παπούτσια
κλωτσάω την ίδια τρύπια μπάλα
- η μόνη σας πάσα είναι η ανάθεση -
την ελπίδα εμένα την αρδεύουν τα σύννεφα
είμαι η Ελένη που μεταφράζω στ’ Αγγλικά το μάθημα
στο διπλανό προσφυγόπουλο απ’ τη Συρία
θωπεύω μ’ αγάπη δυσπρόφερτες έννοιες
αλληλεγγύη, ανθρωπιά, ελευθερία
μένω στο Περιστέρι, στη Νίκαια, στου Ζωγράφου
πηγαίνω σχολείο στα συσσίτια
συχνάζω στις πλατείες
δεν έχω ποτέ χρήματα
- λαθρεπιβάτης στα εξαχνωμένα όνειρα της γενιάς σας -
προσδοκώ ν’ αλλάξω τον κόσμο
μου μετατίθετε την ευθύνη
είμαι η Χριστίνα κι έρχομαι δακρυσμένη κάθε πρωί
είμαι η Μαρία
δεν είμαι ακόμη δεκάξι – δε σας γαμώ τα λύκεια -
είμαι ο Αλέξης
είμαι δεκάξι – γαμώ τα φροντιστήρια -
είμαι η χαμένη σας πιθανότητα
είμαι το χέρι που δε χαϊδέψατε
είμαι η μόνη σας ανασφαλής βεβαιότητα
είμαι τ’ ασχημόπαπο των παραμυθιών που
δεν προορίζεται να γίνει κύκνος
είμαι το παιδί των δανειακών σας συμβάσεων
ο γιος του φόβου
η κόρη των μνημονίων
είμαι το άθροισμα απ’ τις ξεθυμασμένες ευαισθησίες σας
η καθεμιά απ’ τις αποχρώσεις του μαύρου που βάψατε τη ζωή μου
είμαι η χλωμάδα των ματιών σας στο θρόισμα απ’ ένα φευγαλέο μου χάδι
βαδίζω στην πυρωμένη λεωφόρο της κρίσης τους
σκορπώ εικονικά χαμόγελα
ψάχνω δανεικούς έρωτες
ο κόσμος μου επάλληλα μηνύματα από εκατόν εξήντα χαρακτήρες
το παιδί με τα i-χαρίσματα
έξυπνη γενιά
smart κανονικότητα
είμαι η αφαίρεση απ’ όλες τις παραιτήσεις σας
είμαι το κάθε θραύσμα απ’ τις μάχες που δε δώσατε
είστε η γενιά που νανουρίζεται τα βράδια με ήττες
είμαι ο ταχυδρόμος της κάθε επόμενης νίκης
- όλοι λένε πως δεν παίρνω τα γράμματα -
το γέννημα απ’ τη λαβωμένη σας σάρκα
η ελπίδα π’ αναγεννάται απ’ τις πληγές σας
η ζωή που δε στοιχίζεται σ’ excelόφυλλα
είμαι το παιδί του κάτω διαμερίσματος
ο καρπός απ’ το σμίξιμο του έρωτα των νεανικών σας κορμιών
ο γιος του ανέργου
η κόρη της επισφαλούς συναδέλφου του διπλανού σας γραφείου
είμαι σταγόνα απ’ τα πνιγμένα σας δάκρυα στο βυθό του Αιγαίου
είμαι το νόθο σας τέκνο απ’ την πορνική εκποίηση του
παρόντος σας
η ζωντανή ανάμνηση του παρελθόντος
το μέλλον που δε γευτήκατε
η ομορφιά στα πληγωμένα σας γόνατα
θρέμμα απ’ τη χρυσή ζώνη που ζωστήκατε κάποτε
ο άτυχος ιθαγενής αυτού του τόπου
ο μετανάστης δεύτερης γενιάς
ο νιόφερτος πρόσφυγας
είμαι η μηχανική κίνηση απ’ τα βλέφαρα
π’ ανοιγοκλείνουν ανυπόμονα
είμαι οι λέξεις σας που δεν καρφώθηκαν σαν πρόκες
- τις πήρε ο e-άνεμος -
είμαι το διάφανο παιδί του τελευταίου θρανίου
τ’ ανθισμένο κλαδί στον χερσότοπο
Πηγή: Bibliotheque
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου