Δ.Π. Παπαδίτσας- [άτιτλο]

Μας βρήκαν ν΄ αμφιβάλλουμε, ο ένας διαμαρτύρονταν

Ζητούσε από το παρελθόν του όπλο αμύνης

Δεν ανεχόταν τον αφανισμό του

Καθώς από ένα τύμπανο τεμαχιζόταν

Ο άλλος γλίτωνε κάθε στιγμή όμως ο κίνδυνος

Έσφυζε σαν την αορτή πλάι στο σκώτι

Στις συντροφιές μιλούσε για πολύεδρα

Τα δάχτυλά του βγάζαν πράσινη σκουριά

Που όσο περνούσαν οι ώρες σκέπαζε μ΄ αυτή το παν

ο τρίτος, τέταρτος, πέμπτος και οι χιλιάδες οι άλλοι

Μες το γαλάζιο τ΄ ουρανού από τροχιές ραπίζονταν

Όμως ο κόσμος στροβιλίζεται πάνω σε ρουλεμάν

Τα τρυφερά χορτάρια ρίχνουν τις οβίδες τους.

Και με τη λάσπη ένα το θάμβος του ματιού, εξουσιάζει

ακόμα και τα χρώματα

Ακόμα και τους ήχους

Ακόμα και την ξενοιασιά τρία και δυο να κάνουν πέντε

Μα εγώ, πάλι καθώς το χέρι μου ψηνόταν πάνω στο μηρό σου

Πάλι καθώς ο ουρανός περνούσε μέσα μας

Δε σκέφτηκα δεν είδα τίποτ΄ άλλο εκτός από

Ένα τσεκούρι που πελέκησε πυρακτωμένο

Όλη τη νύχτα το φεγγάρι και το σώμα μας.

5.10.1960