Δ.Π. Παπαδίτσας-Από το ιστορικό μου (ΙΙΙ)

Για κομματάκια χαρές που ταπεινώνουν τα μεγάλα οράματα

και τις μεγάλες τόλμες

για ρυθμοφτερουγίσματα

γι΄ αναποδιές που φυσάνε τη δύναμή τους

και κάνουν την πλάση να πάλλεται από εξαφάνιση και θυμό

κι΄ απαράλλαχτα ξεφωνητά με…(με τι; Με ποιο σπυροειδές

ουρανού

με ποια μίμηση του ιλίγγου μας; )

Εκείνη τη βδομάδα η πραγματικότης έγινε εκκρεμές κι

όχι ταφόπετρα

γύρεψα πολλαπλάσια σε μια φυτεία αναλαμπές

γύρεψα τις συναντημένες με το σώμα μου ανάσες

των απριλιάτικων γιορτών και της ερωτικής χαραυγής

Ήταν τα μάτια μου έτοιμα να φτερουγίσουν σε πυκνά

σκοτάδια

Μου γέμιζαν τ΄ άστρα την όραση

άστρα που αποχαιρέταγαν το κάθε πράγμα

κι έμενε τότε αυτό απομεινάρι ζωής χωρίς τραγουδιστή

του μεγαλείου του, όμως

το απομεινάρι επρόκειτο να συνεχίσει το ταξίδι του σε άλλης

αφής την αποπλάνηση

Μα τότε που καιρός ν΄ αρχίσω απ΄ το άλφα δηλαδή απ΄ το

ψέμα που παγώνει

και κάνει τις πέντε κι άλλες τόσες αισθήσεις να ξυπνούν

θηρία

όπως αυτά: δέντρο αρετή έγκλημα δίψα ηλίαση κλεψιά

κεφαλαιοκράτης, σκλάβος ευτυχής που καμαρώνει το

φονιά του

σεξ και ρεκλάμες μπαταρίας ελαστικά αντοχής

κρουαζιέρες που αλλάζουν σε κάθε τόπο στολίδια ανάλογα

με κείνους που τις βλέπουν

και τις ακούουν στα μικροσκοπικά τους μαγνητόφωνα

τα εμφυτευμένα υποδορίως

Εναντιοδρομία, 1977