Πάρα πολλά κομμάτια του πνεύματός μου διασκόρπισα σ' αυτούς τους δρόμους, και πάρα πολλά είναι τα παιδιά της λαχτάρας μου που βαδίζουν γυμνά ανάμεσα σ' αυτούς τους λόφους, και δεν μπορώ να φύγω μακριά τους χωρίς κάποιο βαρος και κάποιον πόνο. Σήμερα δεν πετώ από το κορμί μου ένα ρούχο, αλλά σχίζω το δέρμα μου με τα ίδια μου τα χέρια. Ούτε είναι μια σκέψη αυτό που αφήνω πίσω μου, αλλά μια καρδιά που γλύκανε με την πείνα και τη δίψα. Κι ωστόσο, δεν μπορώ ν' αργοπορήσω άλλο εδώ. Η θάλασσα που καλεί όλα τα πράγματα κοντά της, καλεί κι εμένα, και πρέπει να ταξιδέψω. Γιατί, το να μείνω, κι αν ακόμα κάνει ζέστη φλογερή μέσα στη νύχτα, για μένα θα σημαίνει πάγωμα και κρουστάλλιασμα και σκλάβωμα μέσα στο καλούπι. Μ' ευχαρίστηση θα 'παιρνα μαζί μου όλα όσα είναι εδώ. Αλλά πως μπορώ; Η φωνή δεν μπορεί να πάρει μαζί της τη γλώσσα και τα χείλη που της έδωσαν φτερά. Μόνη πρέπει να πετάξει στα αιθέρια. Και μόνος, χωρίς τη φωλιά του, θα πετάξει ο αετός στα ουράνια.
Khalin Gibran, Ο Προφήτης, Μετάφραση: Ευάγγελος Γράψας. Αθήνα: Μπουκουμάνης, σ. 14.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου