Καμιά Μαντόνα με το τέκνο της δεν θα μπορούσε ν’ αγγίξει
την τρυφερότητα αυτής της μάνας για το γιο της.
Κι όμως, αυτή σύντομα θα πρέπει να ξεχάσει
τον αέρα τον βαρύ από τις μυρωδιές της διάρροιας,
τα βρώμικα παιδάκια με τα κοκκαλιάρικα πλευρά
τα αποστεωμένα οπίσθια, τα ασταθή βήματα
και τις πρησμένες κοιλιές.
Εκεί άλλες μάνες
έχουν από καιρό πάψει να νοιάζονται. Αλλά όχι αυτή εδώ.
Τα δόντια της μόλις αχνοφαίνονται από ένα αχνό χαμόγελο
και στα μάτια της οι αναμνήσεις της μητρικής περηφάνιας…
Έλουσε το γιο της…
και τον έτριψε με τις γυμνές της παλάμες.
Πήρε από το σωρό με τα λιγοστά υπάρχοντά τους
μια σπασμένη χτένα και χτένισε
τα αραιά σε χρώμα σκουριάς μαλλάκια
που είχαν απομείνει στο κρανίο του.
Και με μάτια βουρκωμένα, άρχισε με προσοχή να τα χωρίζει.
Πριν…αυτό ήταν ίσως
μια μικρή καθημερινή πράξη ρουτίνας, χωρίς σημασία
που την έκανε μετά το πρωινό, πριν πάει στο σχολείο του.
Τώρα αυτό που έκανε ήταν
σαν να’ βαζε λουλούδια σε ένα μικρό μνήμα.
Τσινούα Ατσέμπε (1930 -2013 ) Νιγηρία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου