Γιάννης Ρίτσος-Τρία ποιήματα

ΑΒΕΒΑΙΟ

Εκεί που τελειώνει το χώμα,αρχίζει ο ουρανός-έλεγε-

εκεί που αρχίζει ο ουρανός,τελειώνει η θλίψη.

Ήταν μονάχος,δεν ήταν λυπημένος,

μια και μπορούσε να κοιτάει τα σύννεφα,

μια και τα σύνεφα ήταν ρόδινα,

μια και τα βρισκε ωραία τα σύννεφα.

Ύστερα,ανάμεσα απ\' τα δάχτυλα της νύχτας,

ένα αστέρι τον κοίταξε κατάματα.Δεν τον πίστεψε.

ΜΙΚΡΗ ΜΟΝΑΞΙΑ

Στην γωνιά της αυλής,μέσα στα σαπουνόνερα,

κάτι τριαντάφυλλα καμπούριασαν από το βάρος της ευωδιά τους.

Κανένας δε μύρισε αυτά τα τριαντάφυλλα.

Καμιά μοναξιά δεν είναι μικρή.

ΑΥΤΟ ΜΟΝΑΧΑ

Μη μου λες τίποτα.Δεν τον πιστεύω τον θάνατο.

Όχι που δεν τον ξέρω.Τον ξέρω καλά.Δεν του παραχωρώ τα μάτια μου.

Σήμερα,περνώντας απόναν κήπο της συνοικίας μας,είδα

να στέκεται η ζωή καβάλα στα χρυσαά καπούλια ενός πορστοκαλιού

και ν αγναντεύει πέρα.Αυτό σου λέω μονάχα.

Ασκήσεις [1950‒1960]