Νίκος Χουλιαράς-Ποιήματα

 Ο ύπνος

Ο ύπνος με φωτογραφίζει

χρόνια τώρα.

τα πολλαπλά μου αρνητικά

συγκρίνει κάθε βράδι

προετοιμάζει τα υγρά

στο σκοτεινό του θάλαμο

και περιμένει.

Το ρεύμα των πραγμάτων

Η πόλη έρημη

κι οι πύλες ανοιχτές.

Μια νύχτα ακόμη απομακρύνεται

μέσα σε σκόνη από ήχους.

Ήχους μετάλλων

που εργάστηκαν για το κακό.

Το σώμα σκοτεινιάζει και τινάζεται

σα να το χτύπησε το ρεύμα

των πραγμάτων που έχουν φύγει.

Το χιόνι που ήξερα

Χωμένος κάτω απ' τα σκεπάσματα

βλέπω ξανά, στον κόκκινο ουρανό της Αλβανίας

λυπητερά τραγούδια να χιονίζουν

τους μεθυσμένους στα αρχαία πανδοχεία.

Ο λυπημένος μέσα μου

Κι αν ήτανε ακόμη δυνατόν

στην κάθε αλήθεια που θα πω

να κρύβεται μια ολόκληρη αλήθεια

ο λυπημένος μέσα μου

θα προτιμούσε δυο φορές το ψέμμα.

Γιαυτό, κουρντίζω το μυαλό μου στα ψηλά

στο φτωχικό κοτέτσι της πατρίδας μου, ας πούμε

για να ξυπνάει ο διάβολος γλυκά

αφού είν' αυτός που τον φυλά

τον κήπο με τα τριανταφυλλάκια.

Η εξουσία μου

Η εξουσία μου είναι αυτή.

Οι λέξεις μόνο και η μνήμη.

Την εξασκώ όσο μπορώ καλύτερα.

Κομψά και μαύρα

και μυθικά θηρία με συντρέχουν

κλείνοντας πίσω μου

μια-μια όλες τις πόρτες.

---

Έξω απ' την πόρτα μου

γλυστράει η Ιστορία

μ' όλα της τα συμπράγκαλα.

-----

Η ψυχή μου

αυτή η συνηθυσμένη κότα

τα καταφέρνει που και που.

Ξεχνάει τον κατοικίδιο προορισμό

και γίνεται ξανά

το αρχαίο πετεινό του σκότους.

Μπαλάντα

Νοιώθω να μ' αγαπούν.

Κάπου μακρυά

σε κάποια λεωφόρο του Ατλαντικού

ώρα μεσημεριού

άνθρωποι άγνωστοι πάνω σε φορτηγά

που απομακρύνονται

χωρίς σαφή προορισμό.

Στα κοντινά προάστια

χτυπούν οι τέντες και φυσά

ο πάγος μες στο χρόνο.

Κάποιος γνωστός μου ανησυχεί

μα εγώ το νοιώθω, μ' αγαπούν,

άνθρωποι άσχετοι- μάλλον παιδιά

που απομακρύνονται

μέσα σε μακρυές ουρές σκοτάδι.

Από ανάρτηση της Καίτης Παυλή