Κωστής Παπακόγκος-Ι

 Σαν δολοφόνος έφυγε ο Σεπτέμβρης

πίσω απ΄ το πάρκο με τα σβάραχνα

των δέντρων ματωμένα

κι ακόμα μας συνέχει η λάμψη

του μαχαιριού του που έκρουσε με την αορτή του χρόνου.

Έκλεισε το βεγγαλικό παγώνι

καθώς από μακριά μας βλέπει

από εκατό παράθυρα ο αθέατος

μύθος, μες στις ουρές του καταρράχτη αλλάζοντας

τα μάτια του μ΄ αστέρια. 

Σαν δολοφόνος έφυγε ο Σεπτέμβρης.

Τα δάχτυλά σου σφίχτηκαν ρίζες πικρές στις πλάτες μου.

γίναν υγρά τα χείλη σου

και κλείσαν ποτισμένα φως. Το ξέρω

θα μπούμε στο σκοτάδι πάλι

κι όταν θραυστεί το λαμπογυάλι της βραδιάς

θα συνεχίσουμε το δρόμο

με την παλιά μας φανταρίστικη στολή

με την καρδιά μας στη σφεντόνα.

Τώρα στη λίμνη αντηλιές λύνουνε τα μαλλιά τους.

Πηγή: Υπερβόρειος, Αργώ 1978.