Σωτήρης Σκίπης, Απολλώνιον Άσμα (απόσπασμα)

 Όταν σπάσω μια μέρα τα σίδερα,

όπου η μοίρα η σκληρή μ’ έχει ρίξει,

και σαν άλλοτε ελεύτερος τόραμα

του φωτός απ’ το λόφο αντικρύσω,

Σκυθρωπός, όμως τότε περήφανος,

ω ζωή σκοτεινή, προς εσένα

θα κατέβω, χωρίς πιά στο δρόμο μου

μια στιγμή να μ’ αργήσουν τ’ αηδόνια.

Και ξεχνώντας για πάντα τον πόνο μου,

την ψυχή μου που τόσο βαραίνει,

θα προσμείνω το σούρουπο το ένοχο

τη θλιμένη τη γη να σκεπάσει,

Και θα ρθω όπου κι αν είσαι, ω Ανθρωπότητα,

ω ορφανή μου μητέρα, να σ’ εύρω,

και με φύλλα βαγιών ολομύριστων

θα σφογγίσω το μαύρο σου δάκρυ.

Σωτήρης Σκίπης, Απολλώνιον Άσμα (απόσπασμα), 1919