Νίκος Καρούζος-Φαρέτριον

ΚΟΝΤΑ ΣΤΟΝ ΚΑΘΕ ΗΛΙΟ

Εμείς τα μυθόβια όντα οι ποιητές

που βλέπουμε τις ράχες

που βλέπουμε τις κορφές και λέμε βουνοκύματα

δεν θα καταλαγιάσουμε.

Από αγάπη στο αδέκαστο κενό

από αλλοφροσύνη για ένα ξέφωτο

θα περιπολούμε.

Τη χαραυγή τις πιο πολλές φορές κοιμόμαστε.

Κι όταν καμιά φορά μάς τύχει

κατηφορίζοντας απ’ τις πολυκατοικίες

να πάμε κάπως μακριά να περπατήσουμε πέρα

και να κοιτάξουμε κανένα ηλιοβασίλεμα

το αποτέλεσμα τζίφος.

Έχουμε πρόχειρο το σκοτάδι

και έχουμε πρόχειρο το φως – ανάλογα.

Πιστεύουμε σ’ εκατομμύρια γητειές

αφιερωνόμαστε στους ίσκιους.

Έχουμε τη μανία να καρποφορήσουμε

κυριεύοντας τις λέξεις.

Τι κουφή ρουλέτα.

Και θέλουμε να ξεφουσκώσουμε τον ουρανό

σα να ’τανε παιχνίδι.

Τι είναι ρίγος;

Άντε να το πεις με λέξεις...

Ωστόσο πρέπει να προσγειωθεί κανείς

στη μεγαλόπρεπη κοινοτοπία του αέρα

να γίνει σαν την επανάληψη του χόρτου

κάτι σαν τα αστάθμητα και έξω κριτικής

δρασκελίσματα του πρώτου τυχόντος γάτου.

Είμαστε ακόμη στην προϊστορία του χιούμορ.

Είμαστε όμως τυχερά απελπισμένοι.

Έχουμε γαλάζιο αντικλείδι.

Έχουμε ξανά την Αττική.

Εκείνος που γράφει ποιήματα

είναι ακριβώς εκείνος

που περνά άφοβος από νεκροταφείο νύχτα.

ΑΡΝΗΣΙΚΑΚΟΣ

Θα πεθάνω ζητώντας έναν ήλιο

στα μεγάλα χρονικά μυστήρια

κομματιάζοντας τη νύχτα μ’ ένα σμήνος από γαλαξίες

αιωρούμενος δίχως τη μητρυιά μας

την αλύγιστη Βαρύτητα

δίχως τα δάκρυα που μας επιβάλλει η Ελλάδα

τούτ’ η χώρα που παιδεύει τα δροσερά ελληνόπουλα

κι ανεμίζει τους αμέτρητους γραικύλους.

ΤΟ ΑΚΤΙΣΤΟΝ

Ευχαριστήρια στους δασώδεις ανέμους.

Διπλοπενιά ο κόσμος της φιλοσοφίας

σκονάκια θεότητας και σίγουρης ευτυχίας

μέριμνα είν’ αυτό το βλέμμα ή οίστρος ακολασίας;

Προς θεού ω Κορίνθιοι παραγίνηκε πια

         η τροπική σας υλοφροσύνη.

Καταφερτζήδες του πνεύματος και των στίχων

         ευκλεώς στοιχηθείτε...

ΚΡΑΣΠΕΔΟΝ

Όποιος λέει πως είναι νικητής

διαπράττει ένα ανιαρό λάθος·

όποιος λέει πως είναι νικημένος

διαπράττει ένα σπαραχτικό λάθος.

ΚΩΜΑΖΟΝΤΑΣ

Θα πάω σήμερα μοιραία πάλι στις ίδιες προελεύσεις·

        με διυλίζει η επ’ άπειρον ερήμωση

− τι να κάνω όμως; να πιάσω να αραδιάζω

αρχαίες λέξεις απ’ το σάπιο λεξικό μου στην τύχη;

Αχ πόσο θυσίασα την ανάσα μου στο κάπνισμα

τι καφέδες ασυλλόγιστοι κι αλκοόλ ανενδοίαστο

δεν έχω καταλάβει ωστόσο /τι ακριβώς/ πώς οδηγιέμαι

        προς το θάνατο...

Μήπως έπρεπε να ’χω γίνει δικηγόρος; να συντάσσω ευχάριστα

        προτάσεις πριν απ’ την τηλεόραση

καληνυχτίζοντας τα παιδιά μου στα κρεβατάκια τους;

Μήπως έπρεπε να αγορεύω στα ποινικά δικαστήρια

        γεμίζοντας την τσέπη μου με φοβερά χιλιάρικα;

Δεν ξέρω

        δεν γίνεται τώρα

                 να ξανανακατέψω την τράπουλα.

ΗΧΟΜΟΝΩΣΗ

Χάραζε τώρα ξάστερα ιερογλυφικά·

βγες και λυτρώσου /να μια γελοία προσταχτική/

        στο Ασύνεχο.

Η μια μου λέξη ας κοροϊδεύει πάντα την άλλη

στο υπόγειο της γλώσσας η λαλέουσα μαύρη αιθάλη.

Τα κύτταρά μου είναι πλασμέν’ από απελπισία.

ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΚΟΙΜΟΜΑΣΤΕ

ή μήπως όχι;

για σκέψου να ανήκε στο κράτος

        ο ύπνος

τα πράγματα θα ’τανε δύσκολα

θ’ αγοράζαμε ύπνο με δελτίο; ή ελεύθερα; και πόσο;

κι αν είχε παραχωρηθεί στην ιδιωτική πρωτοβουλία; ποια

        η τιμή του σήμερα;

θα πεθαίναμε από εγρήγορση χωρίς χρήματα;

οι πάσχοντες από αϋπνίες τυχερότεροι λιγάκι

        − δεν είν’ έτσι;

για σκέψου να μη μας ανήκε ο ύπνος.

Από τη συλλογή «Φαρέτριον» (1981).

Πηγή: «Νίκος Καρούζος, Τα ποιήματα Β΄ (1979-1991)», 3η έκδοση, Ίκαρος 2007.

https://ppirinas.blogspot.com/2021/09/blog-post_28.html