Ζήσιμος Λορεντζάτος-Cap Martin

Εδώ στίς εγκαταλειμμένες βίλες

μέ τά ροσμαρίνια

Κλειστές αυτή την εποχή σάν τραβηγμένες βάρκες

Νύχτες πού πέρασες στουπώνοντας τό φώς μιάς λάμπας

Ή μέρες αμετάδοτες σέ πέτρες πού έμοιαζαν μέ προϊστορικά μνημεία τής Αμερικής

Μέ τή θάλασσα φορεμένη ώς τά μισά

Σέ μέρη δίχως θεούς σάν άδειες κάμαρες

Έρμα γιαπιά τό αίμα τού κόκορα ξέβαφο ακόμη στο θεμέλιο

Κι ένα σταυρό στή σκαλωσιά

Τά μέρη

Μοιάζουν σάν άδειες κάμαρες καί νά τά ντύσεις πρέπει

Μέ χρόνια παιδικά καί μέ αργοβάδιστες αρρώστιες

Πού αφήναν τά σεντόνια μας βραδιάζοντας

γιομάτα ψίχουλα

Νά τά ταιριάξεις πρέπει μέ ανεξήγητους θανάτους

Τών γονικών σου ή τών μεγάλων πού κίνησαν κάποτες όλοι μαζί

Καί τώρα φεύγουν ένας ένας για τή μοναξιά μας

Πρέπει νά χορταριάσουν οί καρένες τους μέ τά καράβια

Κάθε κρυφή γωνιά τους νά διπλομαντέψεις

Κάθε σταθμός πού θά περνά στή ζωή τους

Σάν τούς παλιούς καπεταναίους πρέπει νά βάνεις

Μιά βούλα κίτρινο κερί στή χάρτα

Καί πέρα ακόμη από θνητούς ή από τά πράματα

Πρέπει νά βρείς τούς θεούς πού θά τά κατοικήσουν

Τίς μαύρες πρώτες ρίζες τίς ακλόνητες

Τή μυστική μεγάλη τριτογένεια

Αλλιώς τό αλάτι τους δέν πιάνει

αλλιώς τό πεύκο ρετσίνι δέν κολλάει

κι ή ελιά τό λάδι της δέ ρίχνει

Γιά νά φωτίσει μία φορά τό χάος τής νύχτας

Γιά νά πειράξει αρρώστια θεού τήν αχιβάδα

Τού χάους καί νά σβωλιάσει μέσα της πετράδι

ΟΛΙΓΟ ΦΩΣ ΚΑΙ ΜΑΚΡΙΝΟ ΣΕ ΜΕΓΑ ΣΚΟΤΟΣ ΚΙ ΕΡΜΟ

- Εδώ στίς εγκαταλειμμένες βίλες μέ τά ροσμαρίνια

Στόν κάβο πού χάνει καράβια τής γραμμής δέν έχει θεούς

Άνθρωπος δέν αντάμωσε ποτέ μαζί τους

Στίς πικροδάφνες δέν ακούστηκαν τά βήματά τους

Μακριά μονάχα κατά τή δύση άν θά ρωτήσεις

Σού δείχνουν ένα πύργο ή κάτι σάν οχύρωμα

ερειπωμένο

Πού κάποτε διάβηκε ό Καίσαρας μέ τίς λεγεώνες.

Πηγή: Μικρά Σύρτις,Ίκαρος εκδοτική εταιρεία 2006.