Anne Sexton-Ρούχα

Φόρα ένα καθαρό πουκάμισο

πριν πεθάνεις, είπε κάποιος Ρώσος.

Κάτι που δε θα έχει σάλια, παρακαλώ,

ούτε λεκέδες από αβγό, ούτε αίμα,

ούτε ιδρώτα ή σπέρμα.

Με θέλεις καθαρή, Θεέ μου,

έτσι κι εγώ θα προσπαθήσω να υπακούσω.

Κάνει το καπέλο που φορούσα

όταν παντρεύτηκα;

Λευκό, πλατύ, με ψεύτικα λουλούδια σε μια μικρή σειρά.

Είναι παλιομοδίτικο κι έχει τόσο στιλ όσο ένα σκαθάρι,

όμως ταιριάζει να πεθάνεις φορώντας κάτι νοσταλγικό.

Θα πάρω και το πουκάμισο που φορούσα στα βαψίματα,

που έχει πλυθεί τόσες φορές και έχει φυσικά

λεκέδες από κάθε κίτρινη κουζίνα που έχω βάψει.

Θεέ μου, δε σε πειράζει να φέρω όλες τις κουζίνες μου;

Βαστούν τα γέλια της οικογένειας και τη σούπα.

Για στηθόδεσμο

(χρειάζεται να το αναφέρω;)

εκείνο το ενισχυμένο μαύρο που μόλις το ‘βγαλα

με χλεύασε ο εραστής μου.

«Που πήγε το υπόλοιπο;» μου είπε.

Θα πάρω και

τη φούστα της εγκυμοσύνης μου του ενάτου μήνα,

παράθυρο για της αγάπης την κοιλιά

απ’ όπου ξεπετάχτηκαν ένα ένα τα μωρά σαν μήλα,

στο εστιατόριο που σπάσανε τα νερά,

φτιάχνοντας ένα σπίτι θορυβώδες όπου θα ‘θελα να πεθάνω.

Για εσώρουχα θα πάρω άσπρα βαμβακερά,

αυτά της παιδικής μου ηλικίας,

γιατί ήτανε της μάνας μου η γνώμη

πως τα καλά κορίτσια φοράνε μόνο άσπρο βαμβάκι.

Κι αν είχε ζήσει να το δει

θα μ’ είχε επικηρύξει

για τα κόκκινα, τα μαύρα, τα μπλε που έχω φορέσει.

Όμως εγώ θα συμφωνούσα απολύτως

να πεθάνω σαν καλό κορίτσι

και να μυρίζω χλωρίνη και αποσμητικό.

Ως δεκαεξάρα

θα πέθαινα γεμάτη απορίες.

Μετάφραση: Δήμητρα Σταυρίδου

ΤΑ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑΡΙΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ (1974)

Πηγή: Αnne Sexton, Ποιήματα, Εκδόσεις Printa 2010.