Μαρία Πολυδούρη-Βαριά καρδιά

Πώς με κοιτάς έτσι γλυκά, νέο μου ανθάκι χαρωπό!

Δείχνεις όλες τις χάρες σου σε με και δε φοβάσαι;

Αχ! έχω την καρδιά βαριά... μα δε θα σου το πω

γιατί, κάλλιο ασυλλόγιστο κ' ευτυχισμένο να `σαι.

Πώς με κοιτάς έτσι γλυκά... συ, τόσο νιο και χαρωπό;

Τρέμει η καρδιά μου μια στιγμή σαν κάτι να προσμένω...

Αλί! έχω βάρος στη καρδιά. Μα δε θα σου το πω

γιατί κάλλιο ασυλλόγιστο να `σαι κι ευτυχισμένο.

Με τρώει η έγνοια να σταθώ κοντά σου μια στιγμούλα

και την καρδιά μου στη γλυκιά σου μυρωδιά να λούσω.

Με καίει ο πόθος σκύβοντας πάνω σου σαν βεργούλα

του φτάχτη, τον τρελό παλμό της νιας σου ζωής ν’ ακούσω.

Τολμώ τ’ άσωτα χέρια μου κάποια στιγμή ν’ απλώσω

τα θελκτικά σου χρώματα στην όψη σου ν’ αγγίσω

μα κάτι, σαν να μη μπορώ κει που `σαι να σε σώσω

κάνει βαριά τα χέρια μου κάτω να πέφτουν... πίσω...

Ξεφάντωμα

Ο Γιάννης Ρίτσος διαβάζει Μαρία Πολυδούρη

Το ποίημα «Βαριά καρδιά» το έγραψε η Μαρία Πολυδούρη για τον νεαρό, τότε, Γιάννη Ρίτσο,

κατά τη διάρκεια της νοσηλείας τους, προσβεβλημένοι και οι δύο από φυματίωση, στην τρίτη θέση

των απόρων του νοσοκομείου Σωτηρία, το 1928.

Η φωτογραφία τραβήχτηκε στις 21 Ιουλίου του 1926. Ακούγεται ένας αυτοσχεδιασμός στο πιάνο από τον Γιάννη Ρίτσο. Για τη δημιουργία του βίντεο χρησιμοποιήθηκαν ντοκουμέντα

από το αρχείο Γιώργου και Ηρώς Σγουράκη.