Θυμάμαι το παιδί του σκοτωμένου από χίτη συγχωριανό, μήνες νωρίτερα, να κρατά την ανάσα του πίσω από την αυλόπορτα του σπιτιού του. Θυμάμαι τον φονιά να σέρνεται με την κοιλιά, κρατώντας χυμένα τα σπλάχνα του από την ελασίτικη χειρομβομβίδα. Τον φονιά να ζητάει βοήθεια στην αυλόπορτα, θυμάμαι, του θύματός του. Το αίμα, θυμάμαι, του φονιά να στραγγίζει στο ρείθρο τη πόρτας του σκοτωμένου. Θυμάμαι το παιδί του ελασίτη άφωνο πίσω από την πόρτα ν’ ακούει του φονιά το ψυχορράγημα, να μην ανοίγει την πόρτα.
Γιῶργος Χ. Θεοχάρης, Δίφορη μνήμη, Αθήνα: Πόλις 2021, σ.117.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου