Ανδρέας Εμπειρίκος - Πολλές φορές την νύκτα (αποσπάσματα)

Είναι την νύκτα ελεύθεροι οι δρόμοι. Των Αθηνών ο ουρανός, ο πάντα ανέφελος, ολοένα φαίνεται να μεγαλώνει, να ψηλώνει. Θαρρείς πως πληθαίνουν τ’ άστρα και οι μακρινοί αστερισμοί μοιάζουν με τηλαυγή διαμάντια σε μαυροκύανο βελούδο καρφωμένα. Είναι η σιγή παράξενη – σαν μια βαθειά σκηνή, ή σαν γιγάντειον ηχείον, απ’ όπου εκπορεύεται ο ήχος και όλες της νύκτας οι φωνές γίνονται πιο δυνατές, πιο καθαρές μέσα από αυτό το βάθος, και μοιάζουνε με αστραπές, που στο γοργό το διάβα των φωτίζουν τόσο πολύ και τόσο συνταρακτικά, που όσο διάρκεια και αν έχουν, αποτυπώνονται ανεξίτηλα μεσ’ στις ψυχές και όταν ακόμη, μόλις ξεσπάσουν, σβήνουν. 

[...]

 Είναι ποικίλες οι φωνές και της νυκτός οι ήχοι. Όλοι μαζί αποτελούν μια συνεχή, μία διάχυτη βοή σαν καταρράκτου που κάπου μακριά κρημνίζει τα νερά του. Όμως παρά την ύπαρξι της διάχυτης βοής, οι ήχοι οι κοντινοί διακρίνονται με ενάργειαν τόσην, ώστε θα έλεγε κανείς ότι δεν γίνονται μόνον ακουστοί, μα και ορατοί ακόμη, ήχοι σχεδόν χειροπιαστοί, πικροί ή γλυκείς στη γεύσι – ήχοι, φωνές, εικόνες… Γρύλλοι και ζούδια της νυκτός και φύλλα που θροΐζουν. Το σιντριβάνι που λαλεί, και ψιλοψιθυρίζει. Βεγγαλικά συριστικά και ουράνιες ανθοδέσμες. Στόρια που απότομα κατρακυλάν σαν λαιμητόμοι, γδούποι, ανεξήγητοι βαρείς, σειρήνες πρώτων βοηθειών και, κάθε τόσο, σάλπιγγες εξ αποστάσεως αυτοκινήτων.

Ήχοι στιλπνοί, ήχοι μουντοί!

Ένας διαβάτης σταματά και ηχηρά ουρεί, το προ αυτού ντουβάρι κατακλύζων. Ιδού ένας άλλος – με ρόγχον θορυβώδη πτύει και το γλοιώδες φλέγμα του με ένα μικρό πλατάγισμα επί του πλακοστρώτου πίπτει. 

Άλλος (είναι ένας άνδρας στιβαρός) εις ήσυχον σημείον ενός πάρκου, υπό το φως ενός φανού κινών με σθένος την δεξιάν του, τρίβει το γυμνωμένον πέος του και μία διερχομένην νεάνιδα (που ερυθριά πολύ, μα στέκει και τον κοιτά) καλεί, με «Άαααχ!» και «Ωωωχ!» λαγνοβαρή, με επιμόνους φλογερούς εις την γαλήνην της νυκτός ψιθύρους, ικετεύων αυτήν να πλησιάση, και από κοντά να ιδή το εξογκωμένον πέος του, και, ωσαύτως, μέχρι τέλους, την τελουμένην επ’ αυτού χειράντλησιν του σπέρματός του. Η νεάνις, έκθαμβος, και γνωρίζουσα τι θα συμβή, παρά το ζωηρόν ερύθημά της, με έντονον παλμόν καρδίας παρατηρεί και ασυναισθήτως ακόμη περισσότερον πλησιάζει, ώστε να ιδή το δυνατόν καλύτερα το ογκώδες πέος και την ενεργουμένην επ’ αυτού συγκλονιστικήν της τρίψιν – τοσούτω μάλλον, που ο ανήρ λαγνοβοών της λέγει ότι επιθυμεί να εκσπερματίσει δι’ αυτήν. Και η χειράντλησις εξακολουθεί, εν μέσω αναφωνήσεων λαγνείας, εις τας οποίας λόγια μεγάλης τρυφερότητος ενθέρμως συνυφαίνονται με λόγια αισχρά και ωραία, που εκσπούν μέσα εις τη νύκτα ως έγχρωμα πυροτεχνήματα διεγέρσεως και πάθους. Αίφνης και ενώ η νεάνις, με την ψυχήν στο στόμα της, εντατικώς κοιτά, έχουσα το βλέμμα της εντόνως καρφωμένου επί του άκρως διεσταλμένου στομίου τής μέχρι διαρρήξεως σφυζούσης πούτσης, μια ισχυρά κραυγή εκφεύγει από τα χείλη του ανδρός και μια πυκνή βροχή παχέος λευκού οπού με ορμήν εκσπά εις απανωτάς ριπάς και πίπτει εν μέρει επί της νεάνιδος (που ωχριά και άθελά της με έγκαυλον θαυμασμόν αναφωνεί Άααχ!… Άαα!…) και εν μέρει επί του εδάφους.

Ήχοι στιλπνοί! Ήχοι μουντοί! Στην ηρεμίαν της νυκτός ήχοι ακούγονται πολλοί. (…)

Ανδρέας Εμπειρίκος, «Πολλές φορές τη νύχτα»  στο: Οκτάνα, Αθήνα: Ίκαρος 1987, σσ. 49-51.