Γιώργος Δανιήλ-Προσευχή

My outward sense is gone
my inward essence feels

Emily Brontë 

Δεν βρίσκω λόγο αντάξιό σου,

Ανάερο ντύμα της ψυχής μου.

Μιαν άφεση και μια προσδοκία

Με σφραγίζουν,

Μετουσιώνοντας την παρουσία μου

Στον ασπασμό μιας άλλη παρουσίας. 

Την ώρα όμως αυτή,

Που κολπώνομαι στην κλήση του θεού

Και ξεχειλίζω την ακύμαντη κραυγή του,

δεν μπορώ ν' αντιπαρέλθω.

Το στέμμα, που ζώνει την κόμη μου,

Δεν μπορώ να φυγαδεύσω την απολογία,

Που τα βαριά μου βλέφαρα σπαθίζει.

Λοιπόν, ας μας δοθεί τρόπος σεμνός

Ν' αρμόσω την εισφορά της μνήμης

Επάνω στον στερνό μου λόγο.

Κύκλος, Αθήνα 1957