Κατοικημένη που δεν είμαι ερημιά
Στη διασταύρωση των εντόμων
Και εκείνων απ'τα πουλιά που όταν τρέφονται ανεβαίνουν και τα άλλα
έρχονται με το γρήγορο γύρισμα χαμηλά
Ακούς . Των παλιών πληθυσμών οι προσκλήσεις
Είν 'οι οδοί σκοτεινοί , οι δίαυλοι που σίγουρα υπάρχουν
Την επίβλεψη για το έργο , για τη διάσωση των νερών
Από πόρους υπόγειους , περάσματα δύσκολα χτυπώντας τους βάτους
Ανακαλώ . Στο άγριο μου σώμα αναγκάζω , παρακαλώ
Τρυπημένο απ'τον άνεμο των πουλιών όταν πέρασαν , φαγωμένο ,
γεμάτο διαβάσεις
Της επικοινωνίας μου με το νερό
Κι η ψυχή μου ανεβαίνει μαζί με το θάνατο του σώματος
Που γρήγορα ο χτύπος του κύματος από μέσα απαίσιας θάλασσας
θα γίνει
Μπορεί να μην τον ακούει τ'αυτί
Μα είν 'ολόκληρος τρόμος χαμού που φουσκώνει τ'ανέβασμα της
ψυχής
Κι ήρθ 'η θάλασσα με το μέρος μου τότε
Μ'αντάμωσε
΄Ηταν έτοιμη κοίτη στο σώμα μου ησυχία τώρα βαθειά
Είχε περάσει σε μεγάλες ριπές ο αέρας νύχτες πολλές
Το σκοτάδι κινούσε . Παράφορα κουβαλούσε από παντού μυρωδιές
Στα πλευρά μου άνοιγε κήπους . ΄Εβλεπες άλλες φορές τοπία
θαλασσινά
Δροσεροί στις όχθες τους ξάπώναν όσοι θυμόμαστε
Δεν καίγονται , δεν μαραίνονται
Τότε ανάβρύζαν πηγές
Από τη μια γλυκό κυλούσε νερό ως μέσα στη θάλασσα προχωρών-
τας σε ήσυχους δρόμους
Εκεί όταν είναι οι μέρες καλές πιο κρύο σαν κολυμπάς αισθάνεσαι
το νερό
Κι όπως σε πλάκα μαρμάρινη αν σταθείς απόγεύμα του καλοκαιριού
Όντας εσύ πιο ζεστός , εκείνη στη σκιά και στα χόρτα κρυμένη
Μιαν άλλη ανάσα θαρρείς πως περνά
Κι ανάπαυση σε τραβά και τρόμος σε διώχνει .
΄Ετσι αισθάνεσαι όταν τα ρεύματα αυτά συναντάς.
Καλλίτερο για τη δίψα του άγιου του στόματος το εμποδισμένο νερό.
Ο τρόπος να κινδυνεύομε, 1966
Πηγή: Ελένη Βακαλό, Το άλλο του πράγματος, Ποίηση 1954-1994, Αθήνα: Νεφέλη 1995, σ. 89.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου