Πως τσακίζουν οι σελίδες σαν τα χρόνια,
ναυαγούν σαν τις εικόνες οι στιγμές,
σαν συστάδες από δέντρα μεσ' στα χιόνια
είν' οάσεις των ανθρώπων οι ευχές.
Όλο τρέχουν στων βουνών την ηρεμία,
τ' άγρια θέλω μου 'μερεύουν στο φευγιό,
σαν ομίχλη που χορεύει στο φεγγάρι,
μαγεμένα μονοπάτια στον καιρό.
Με σημάδεψαν τ' αρχαία τα καρνάγια,
με στοιχειώσαν τ' άγια ξύλινα σκαριά,
μ' αγκαλιάσαν των παραμυθιών τα δάση,
μοιάζω δάκρυ απ' το μάτι του βορριά.
Γιώργος Κοφινάς ( 1972 - )
Πηγή: Το πέρασμα του χρόνου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου