Μια φορά πηγαίνοντας στην Παλαιά Βαλτιμόρη
με κεφάτο κεφάλι, κεφάτη καρδιά
είδα ένα Βαλτιμοριανό
μ’ επιμονή να με κοιτά.
κι αυτός δεν ήταν ούτε στάλα πιο μεγάλος,
κι έτσι του σκάζω ένα χαμόγελο,
μα μού ’βγαλε τη γλώσσα
φωνάζοντάς με «Νίγκαρ».
Ολάκερη τη Βαλτιμόρη γύρισα
από το Μάη μήνα ως το Δεκέμβρη.
Μα απ’ όσα συνέβηκαν εκεί
μονάχα αυτό μου μένει.
(απόδοση Αντώνης Μαρτάλης)
Μιλά ο Σίμων ο Κυρηναίος
Μαζί μου ποτέ δεν είχε μιλήσει
Κι όμως μ’ εκάλεσε με τ’ όνομά μου.
Ποτέ δε μου ‘ γνεψε, ποτέ,
Όμως κατάλαβα και πήγα.
Ω, δε θα φορτωθώ, ειπ’ αμέσως,
Στην πλάτη μου γω το σταυρό του
Αυτός ζητά να μου τη σκάσει
Γιατ’ είναι το πετσί μου μαύρο.
Αλλά για ένα όνειρο πήγαινε να πεθάνει
Κι’ ήταν τόσο γαλήνιος και πράος,
Στα μάτια του γλυκόλαμπε ένα φως,
Που οι άνθρωποι ζητώντας το πεζοπορούνε χρόνια.
Και τη συμπόνια μου εκέρδισε έτσι,
Κι’ έκανα εγώ, για το Χριστό και μόνο,
Κείνο που η Ρώμη ολάκερη δεν πέτυχε από μένα
Με το μαστίγιο τη φωτιά, την πέτρα.
(μετ. Ρίτα Μπούμη-Παπά)
Αφρική
Τι είναι για μένα η Αφρική;
Ήλιος από χαλκό, θάλασσα από κοράλι
Άστρο του δάσους.
Αθλητές μπρούντζινοι, βασιλικές γυναίκες μαύρες
Που απ’ τους γοφούς τους κι εγώ βλάστησα
Σαν έψαλλαν του παραδείσου τα πουλιά.
Έτσι αραδιάζω ψέματα εγώ, που πάντα ακούω
Μεγάλα τύμπανα μες στον αιθέρα να κροτούν
Που πάντα ακούω
Όσο τα’ αφτιά μου κι αν πιέζω, όσο
Κι αν τα βουλώνω με τα δάχτυλά μου.
Αγαπημένε πόνε, που χαρά σ’ ακολουθάει πάντα,
Αυτή ‘ναι η σάρκα μου, το σκοτεινό μου δέρμα
Που κλείνει μέσα το βαθύ και φλογερό μου αίμα.
Η Αφρική; Βιβλίο που, έτσι στην τύχη, ξεφυλλίζω
Κι αφηρημένα, ώσπου νάρθει ο ύπνος.
Ξεχάστηκαν ο νυχτερίδες της
Που κυκλικά πετούν στη νύχτα
Οι αίλουροί της
Κουλουριασμένοι ανάμεσα στου ποταμού τους καλαμιώνες.
(μετ. Ρίτα Μπούμη-Παπά)
Πηγή: https://lesxianagnosismaroussi.blogspot.com/2018/08/blog-post_10.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου