Luis Buñuel - Δύο Ποιήματα

Με το που πάμε στο στρώμα

Τα υπόλοιπα του άστρου που απόμειναν στα μαλλιά σου

έτριζαν σαν φλούδια από φιστίκι

το άστρο που το φως του ανακάλυψες

εδώ κι ένα εκατομμύριο χρόνια

τη στιγμή την ίδια που γεννιόταν

ένα μικρούλικο κινέζικο μωρό.

"ΟΙ ΚΙΝΕΖΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ

ΤΑ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ

ΠΟΥ ΚΑΘΕ ΝΥΧΤΑ ΣΤΙΣ ΔΩΔΕΚΑ ΜΑΣ ΒΓΑΙΝΟΥΝ ΑΠ' ΤΟ ΔΕΡΜΑ¨

Είναι κρίμα που το άστρο

δεν ήξερε να γονιμοποιήσει τα στήθη του

και που το πουλί της λάμπας του λαδιού

το τσιμπολόγησε σαν μια φλούδα από φιστίκι

οι ματιές σου και οι δικές μου άφησαν στην κοιλιά σου

ένα σημάδι μελλοντικό και φωτεινό πολλαπλασιασμού.

Θα μου άρεσε για μένα

Δάκρυα ιτιάς πάνω στο χώμα από δόντια χρυσά από δόντια από γύρη σαν το στόμα ενός κοριτσιού που από τα μαλλιά του πήγαζε ένα ποτάμι σε κάθε σταγόνα ένα ψαράκι σε κάθε ψαράκι ένα δόντι χρυσό σε κάθε δόντι χρυσό ένα χαμόγελο δεκαπέντε χρόνων, για να γίνουν αντίγραφα οι λιμπελούλες. Τί μπορεί να σκέφτεται ένα κορίτσι όταν ο άνεμος του αποκαλύπτει τα μπούτια;

Μετ. Βασίλης Λαλιώτης