Τ' άστατα μαλλιά κι η άγρια πνοή του νότου
Μπρογκούνε, σε σειρές, τ' αφρόπλαστα τα άλογα,
Που τριποδίζουν ξέφρενα στις ράχες των κυμάτων
Και στης Ντουάνας το μακρύ τ' ακρόγιαλο
Με βία τα σπρώχνουν και τα πάνε,
Ραντίζοντας μ' αρμύρας πάχνη τα ψηλώματα...
Στα μέσα ριγη σου σκορπούν νιφάδες γλυκασμού,
Αν είναι και γροικάς στους βόγκους της δαρμένης θάλασσας
Των σκοτεινών βυθών τα μυστικά τραγούδια
Μεσ' στους μπαξέδες βόσκουνε λεμονανθών τα μύρα
Κι απ' του χιλιόχρονου του κάστρου τα ριζά
Τ' άγια της Πεπαντής υψώνονται, δεητικά, τα χέρια...
Και λες Πανώρια μου πατρίδα καλαματιανή,
Πόχεις στον όμορφό σου το λαιμό μετάξινο μαντήλι,
Για σένα όλων οι ματιές γιομίζουν θαυμασμό
Και παινεψιές ατέλειωτες έχουν να λεν τα χείλη
Μπρογκούνε=Σπρωχνουνε
Πεπαντης=Υπαπαντης
Πετρος Πανταζοπουλος(1934)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου