Και πάθος που κάνει υπολογισμούς δεν μπορεί παρά να είναι διεφθαρμένο. Αγαπάει με μέτρο, χωράει στη ζωή, στο είδος, λαμβάνει υπόψη του τους άλλους. Και ο κλονισμός του στερεώματος επέρχεται, όταν η απατηλή κατάκτηση συνειδητοποιεί πως κρατάει στα χέρια της ένα μανδύα από τον οποίο δραπετεύει το κορμί. [...] Η ευάλωτη κατάσταση του μόνο-για-δύο αρχίζει να ραγίζει, τόσο μάλιστα, ώστε μέσα από τις ρωγμές εμφανίζονται τα "νέα" πρόσωπα. Αυτό υπονοεί το δίλημμα: Θα παραδεχτώ την υποταγή στο είδος ή θα εξεγερθώ αψηφώντας τις συνέπειες;
Οι δύο πόλοι του διλήμματος είναι οι δύο τρόποι να ζεις τον έρωτα. Οι λίγοι έχουν ξεχωριστή μοίρα (γιατί ξέρουν να αυτοκαταστρέφονται). Οι πολλοί βουλιάζουν στην ομοιότητα (σαν μυστικό που κοινολογείται για να ξεθυμάνει). Οι λίγοι βρίσκουν τον έρωτα στο κρημνοβατείν. Οι πολλοί τον δρέπουν στη λάκκα. Αυτός άλλωστε ο έρωτας, που δεν γνωρίζει μαύρη αγορά, αλλά πουλιέται παντού, θα υπονομεύσει τους ανθρώπους του πάθους
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου