Γιοσέφ Ελιγιά - Στον εαυτό μου

Σαύρα, πανάθλιο σερπετό, πως στα χαλίκια σέρνεις

του ξεπεσμένου εγώ σου την ορφάνια!

Σα νυχτοπούλι στου γκρεμνού τα βάθη σιγογέρνεις

και κλαις για τη χαμένη περηφάνια…



Λυγίζοντας, χορεύοντας, ψηλ’ από το κοντάρι

για το σιχαμερό του όχλου το χατίρι,

παράτησαν τα χεριά σου της Πίστης το δισκάρι

και της Αλήθειας τ’άγιο το ποτήρι.



Κι’ απ’ της θυσίας το Ναό δεδιωγμένε ξεπεσμένε,

ως πότε το χορό σου θα χορεύεις;

Το νοθεμένο σου πιοτί να πίνεις, διψασμένε,

και στη φρικτή σου κόλαση να ρεύεις;



Παράτησε και σκόρπισε του ψεύτικου βωμού σου τη στάχτη,

μέσ ’στο φύσημα του ανέμου

και στης παλιάς σου Πίστης τον Ιορδάνη ξαναλούσου

ω εσύ φτωχέ, πεντάφτωχε εαυτέ μου!