Παραπέρα ένα κάρρο μετάφερνε κάτι που τού'χαν βγει τα συρτάρια: Ήταν ο εαυτός μου ντουλάπα. Τότε ακούω δίπλα μου το γιατρό Εξαδάχτυλο να κουβεντιάζει με έν' άλλον. Πως πέθανε - τού 'λεγε- η γυναίκα αυτή με το μέτωπο, με τα πέντε της δάκτυλα στο καθένα της χέρι, και πως το δυστύχημα ήταν, ότι το 'καμε ανέλπιστα... Τότε "εγώ -λέω- πάω τώρα" και σκέφτηκα πολλά λόγια αντάμα: Όπως θροϊζουν τα δέντρα -σκεφτόμουνα- έτσι θροϊζουν εντός μου οι αγάπες. Τα λόγια σου ήσαν σαν τα εύκρατα κλίματα...
Γιάννης Σκαρίμπας, το Σόλο του Φίγκαρο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου