Γιάννης Τσίγκρας - Τρία ποιήματα

 ΗΔΥΜΟΛΠΑ ΜΙΝΥΡΙΣΜΑΤΑ

«Εγώ ασχολούμαι με το ωραίον» απεφθέγξατο

ο κυρ Αλέξανδρος.

Στο ένα χέρι του κρατούσε

ηδύμολπα μινυρίσματα πτηνών,

ψάλλοντας τον «πολυέλεον», στα εννιάμερα της Παναγιάς

που το’χε τάμα-

μ΄ ένα αγκάθι στη φτέρνα κι ένα κερί στο άλλο χέρι.

«Εγώ ασχολούμαι με το ωραίον.

Εσείς πού καταντήσατε την ομορφιά…

Να φοβάστε το θάνατο και να μη βρίσκετε

ένα θαλασσόξυλο να περάσετε εις μικράν νήσον

την Ουρανίτσα την αυτόχειρα,

να μη περιμένετε ιώδη άνθη να ευωδιάσουν στον τάφο της-

κι αν ξύλο τι ανακαλύψετε

σεις το χτυπάτε

ως τάλαντον να ήτο.

Οι αποσώστρες έγιναν κυρίες.

Στο μοναστήρι της Καισαριανής

δεν αγιάζει τα νερά η περιστέρα

Τα ξόδια των νηπίων

δεν αξιώνονται της τρυφεράς ακολουθίας,

ούτε ψυχαί

το έλαιον πίνουν από ακοίμητον,

επί ημέρας τεσσαράκοντα,

κανδήλαν.

Κι εμάς, τους παλαιούς, εις επετείους

μας τεμαχίζετε, ως λαμπριάτικα ανρία

κι ως ψάλτες, κατ’ αποκοπήν κακοφωνείτε

τα, του Θεού, γλυκύτατα τραγούδια

ΠΟΥ ΜΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕ

Τα όνειρα εκείνης της εποχής ήσαν ασπρόμαυρα,

οι σιωπές και τα διαλείμματα το ίδιο, οι φυστικοστραγαλάδες

και ο ταξιθέτης, η μάνα κι ο πατέρας ασπρόμαυροι, το αγιόκλημα

κι ο μηχανικός στην καμπίνα του, το φεγγάρι λευκό

και ο ουρανός πάντα μαύρος,

μόνον η μουσική είχε χρώμα,

ένα

μπλε που ιρίδιζε πότε – πότε, και βρίσκαμε σ’ εκείνο το κενό,

«η συνέχεια επί της οθόνης», ολο το κόκκινο

της ζωής μας που περίμενε.

ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΤΩΝ ΔΕΝΤΡΩΝ

Και τα δέντρα ονειρεύονται συχνά έναν Απρίλη

με λεπτόμισχες βροχές κι ωχρές ανεμώνες-

νά γιατι δεν μπορώ να προφέρω «ως εδώ».

Ονειρεύονται τρένα με λυπημένους επιβάτες, τα δέντρα,

ποιητές που μελετούν την κορόνα του τραγουδιού τους.

Συνήθως σκέπτονται ότι μια βουτιά στο ποτάμι θα τους δώσει

την καταγωγή και το όνομα του ήρωά τους

-νά γιατι δεν μπορώ να προφέρω «ως εδώ»:

Το «ως εδώ» σημαίνει ότι το ποίημα τελείωσε ή ότι ο ποιητής

είναι υποχρεωμένος να εγκαταλείψει το όνειρο του δέντρου,

αναζητώντας το δικό του όνομα και τη δική του καταγωγή.