Ποτέ μου δεν κατάλαβα την άνοιξη
-φάνηκε και από άλλα ποιήματα-
γι αυτό κι όλες οι παρεξηγήσεις με τη σάρκα
Ποτέ μου δεν κατάφερα να ισορροπήσω
το ετήσιο θαύμα με την αιώνια σιωπή
την αλήθεια του ανανεούμενου άνθους
με τον ένα και μόνο θάνατο.
Μελέτησα πάλι σήμερα το καινούργιο πράσινο
και πώς ο παγωμένος αέρας έκπληκτος
μπρος στις διαχύσεις της φύσης
κάνει ένα βήμα πίσω.
Το φως ακκίζεται σε μισοκρυμμένες κορφές
κι εγώ βρέθηκα πάλι εκτός θέματος.
Το θέμα είναι ένα:
το προσωπικό σώμα
κι ο απρόσωπος χαμός του.
Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, Ωραία έρημος η σάρκα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου