Γιοσέφ Ελιγιά - Η νοσταλγία

Έρμο πουλί στην ξενιτιά, δίχως μανούλας κόρφο,

Δίχως φωλιάς αναπαμό κι Αγάπης αντιστύλι!…

Ξέσπασε, ω δάκρυ, σε λυγμό και συ, λύρα, σε θρήνο,

Να τρέξει ο Πόνος δροσερός τα στήθια ν ΄απαλύνει.



-Αχ παινεμένα Γιάννινα, Ω ανθότοποι των οραμάτων,

Πικρός το πώς σας άφησα καημός με βασανίζει.



Κι ω Εσύ Γλαυκή Παμβώτιδα, χρυσό άστραμμα του ονείρου,

Που ερχόμουνα πουρνό-βραδύ, ν΄αφουγκραστώ σιμά σου

Το κύμα τ΄αφρολυγερό που λίγωνε απ΄τη μέθη

Κι έσπαε γλυκά και ρυθμικά στο πέτρινο ακρογιάλι.



Ω εσύ Γλαυκή Παμβώτιδα, χρυσό άστραμμα του ονείρου,

Που ερχόμουνα πουρνό-βραδύ,μακριά για ν άγναντέψω

Κάποιο σπιτάκι εδεμικό, Ναό της Αγιοσύνης

Που κάποιον Άγγελο έκρυβε, κορμί κυπαρισσένιο

Πόκρυβε και στα δυο ολόγλυκα ματάκια καστανάτα.



Ω εσύ Γλαυκή Παμβώτιδα που πλάι σου αναμετρούσα

Όλους τους κτύπους της καρδιάς και το ρυθμό της πλάσης,

Για να τα δέσω ταιριαστά στης Λύρας μου τα τέλια,

Ω εσύ γλυκιά Παμβώτιδα-μές στ΄άναστρο σκοτάδι

Της ξενιτιάς μου και στ’ ωχρό κηπάρι της ψυχής μου

Ένα γλαυκό και πονεμένο ανθοχαμόγελο είσαι.