Κανείς δε νοιάστηκε τον κήπο, χρόνια τώρα. Ωστόσο εφέτος - Μάης Ιούνης- άνθισε από μόνος του και πάλι,
λαμπάδιασε όλος ως τα κάγκελα, -χίλια τριαντάφυλλα, χίλια γαρύφαλλα, χίλια γεράνια, χίλια μοσχομπίζελα-
μενεξελί, πορτοκαλί, πράσινο, κόκκινο και κίτρινο,
χρώματα-χρώματα-φτερά- τόσο που πρόβαλε ξανά
η γυναίκα
με το παλιό της ποτιστήρι να ποτίσει -ωραία και πάλι,
γαλήνια, με μια αόριστη καλή πεποίθηση. Κι ο κήπος
την έκρυψε ως τους ώμους, την αγκάλιασε, την κέρδισε
όλη
τη σήκωσε στα χέρια του. Κι είδαμε τότε, μέρα μεσημέρι,
που ο κήπος κι η γυναίκα με το ποτιστήρι αναληφθήκαν-
κι όπως κοιτούσαμε ψηλά, κάτι σταγόνες απ' αυτό το ποτιστήρι
έπεσαν ήσυχα στα μάγουλά μας, στο πιγούνι μας, στα χείλη.
Γ. Ρίτσος, από την ποιητική συλλογή Πέτρες, Επαναλήψεις, Κιγκλίδωμα, Ενότητα: Κιγκλίδωμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου