Ο συνταξιούχος εκπαιδευτικός Κίμων Παπαβρανούσης, από την Αρίστη Ζαγορίου, που διαμένει στην οδό Ιατρίδου 154 στην Καλλιθέα, έβλεπε στον ύπνο του, για τρεις συνεχόμενες νύχτες, τον ίδιο επταψήφιο αριθμό που έμοιαζε με νούμερο τηλεφώνου.
Τον έβλεπε να προβάλλεται καθαρά -χωρίς κανέναν άλλο διευκρινιστικό στοιχείο- στην οθόνη μιας παλιάς τηλεόρασης που εξέπεμπε σ' ένα αδειανό δωμάτιο -χωρίς κανένα έπιπλο- που είχε ακουμπισμένο, σε μιαν άκρη του, ένα και μοναδικό κατακόκκινο δέντρο από χαρτόνι.
Την τρίτη φορά -όταν ξύπνησε- θυμόταν ακόμη τον αριθμό γι αυτό και τον σημείωσε σ'ένα χαρτάκι που βρήκε δίπλα του κι αμέσως ύστερα, βάλθηκε να ψάχνει με τις ώρες, στον τηλεφωνικό κατάλογο, το όνομα στο οποίο αντιστοιχούσε αυτό το νούμερο και το βρήκε.
Ήταν το όνομα του κοριτσιού που κάποτε είχε αγαπήσει αληθινά.
Το ίδιο βράδυ -στον ύπνο του- της τηλεφώνησε μα ήταν πια πολύ αργά. Είχαν περάσει ήδη πενήντα χρόνια και το κορίτσι εκείνο κοιμόταν στο βάθος μια γριάς που δεν θυμόταν τίποτε.
Η μέσα βροχή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου