Όλο μου λέει ο νούς, γιατρέψου Ντίνο
Το πάθος που σ’ αρρώστησε λησμόνει
Συντρίβει την καρδιά του όποιος πεισμώνει
Τρελέ τι περιμένεις από κείνο.
Και του απαντώ σαν ξένος και του κρίνω
Μου είναι γλυκά τα βάσανα κι οι πόνοι
Κι η θλίψη κι ο καημός που με λιγώνει
Για το κορμί της το άσπρο σαν το κρίνο.
Και γιατρειά δεν θέλω, κι όσο μένει
Στα στήθη μου η πνοή, θα το θερμαίνει
Αγάπη και λατρεία τόσο μεγάλη
Που ίσως κι αυτή μια μέρα ερωτεμένη
Θ’ αψηφήσει τα τόσα της τα κάλλη
Και θα μ’ έχει όλη νύχτα στην αγκάλη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου