Μήτσος Παπανικολάου - Ύπνος

Έρχομαι από τη νύχτα του καιρού
στη κάμαρή σου κάθε βράδυ
και πάω και στέκομαι παντού
σα χάδι.
Σα χάδι στέκομαι – κι απλώνω
σα μια ψύχη,
που αποκοιμίζει ό,τι απ’ το χρόνο
δεν έχει ακόμα κοιμήθει…

Σμίγει, η ψυχή μου με το φως της λάμπας που όλο σπάζει
στους τοίχους και στα πρόσωπα προγονικών εικόνων
που τραγικά χαμογελούν, Σα να κατασταλάζει
απάνω τους το μυστικό κάποιων αρρώστων πόνων…

Έρχομαι από τη νύχτα του καιρού
και μες στη νύχτα απλώνομαι παντού -
στη νύχτα και στην κάμαρά σου,
στο πνεύμα σου και στην καρδιά σου.

Έρχομαι από τη νύχτα του καιρού
κι είμ’ η ψυχή της νύχτας

Βαραίνω και τη σκέψη μου μακραίνω
στα πάντα και παντού,
σε νοσταλγίες και θυμούς και λύπες
ντυμένες στις τολύπες
του βραδινού καπνού.

Γυρίζω αργά, νοσταλγικά και βαρεμένα
σα νότες από λάγνο μαντολίνο
κι ό,τι απομένει πια σε μένα
τριγύρω μου το χύνω
και σβήνω.

Και σβήνω με κάποιες φωνές που εγλύκαναν το βράδυ
και με το φως που εσάλευε στην κάμαρά σου ωχρό
και μ’ ότι ζει μαζί
και με τα πάντα και με σένα
μες στο σκοτάδι γίνομ’ ένα
και χάνομαι μες στον καιρό…