Ιάσων Δεπούντης - Νύχτα

Χτυπάει στα τζάμια η άγκουρα
που πέφτει απ' τη φωνή των γλάρων.
Οι στέγες αφουγκράζονται τ' ανήσυχο φεγγάρι.
Σαν το στοιχειό που σκούζει από το φόβο του-
χτυπάει, χτυπιέται, ξαναχτυπιέται ο άνεμος...
Τους κυνηγάει...
(Τα κυνηγάει τα φαντάσματα)
και κυνηγιέται...
Φήμες κυκλοφορούν από νωρίς στην πολιτεία
κι οι φόβοι της πολλαπλασιάζονται όσο νυχτώνει.
(Άγνωστοι, κρυμμένοι, μυστηριώδεις,-Κάποιοι
που ζούνε κάτου από την ήρεμη επιφάνειά τους-
Και περιμένουν κάποιους άλλους να τους σώσουν-
Άγρυπνοι ,θλιμμένοι, νοσταλγοί,-Κάποιοι
θα φύγουν μυστικά απ' το παρελθόν τους-
που τους κρατάει σε βάθη αιμόρφυτα...)
Έρχονται ,απόψε, οι άγρυπνοι νεκροί!
Από τα βάθη του νερού, από τον πέτρινο ύπνο τους,
από το θάνατο- ζητούν να ξαναζήσουν.
Χτυπούν την πόρτα της χαράς που όλα τα φωνάζει.
Ήρθαν για τη γλυκειά ζωή, ρωτούν για την αγάπη!
Κι είναι η φωνή τους το βαθύ κι ασίγαστο κοχύλι.

Πηγή: "Από τη θάλασσα",1962

Αναδημοσίευση από: https://ennepe-moussa.gr/%CF%81%CE%AF%CE%B6%CE%B1/%CE%BD%CF%8D%CF%87%CF%84%CE%B1-%CE%B9%CE%AC%CF%83%CF%89%CE%BD-%CE%B4%CE%B5%CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B7%CF%82