Βαθύ βλέμμα, ωραίο μέτωπο, αχνό χρώμα,
Φρύδια πυκνά, μισόξανθα μαλλιά,
Μέτριο σαγόνι, χείλη φουσκωτά.
Γοργός στο βήμα πάντα και στο στόμα,
Κορμί γυρτό, γιομάτος δυστυχιά,
Φρόνιμος, ταπεινός, τρελλός ακόμα,
Δειλία και θάρρος κλειώ μεσ’ στην καρδιά.
Κανείς, κανείς στον κόσμο δε με ξέρει,
Για να μη κλάψω αδιάκοπα γελώ,
Πόσα η ψυχή µου βάσανα υποφέρει!
Φλογίζομαι από δόξα κι’ όλο γράφω,
Ό,τι αγαπάω θαρρείς πως το μισώ,
Θα με γνωρίσουν οι άνθρωποι στον τάφο.
Πηγή: Εθνικόν Ημερολόγιον του Έτους 1892 του Κωνσταντίνου Σκόκου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου